آرزوهای به مقصد نرسیده سرمایه های علمی ، کاش به احتیاط در رانندگی "آری" بگوئیم...

فاخته- البته بنا نبود در این ایام و ماه ضیافت الهی با این نگارش سبب تکدر خاطر مخاطبان عزیز شوم اما گاهی رسالت اخلاقی و رسانه ای گریز ناپذیر است که در اینجا از تک تک عزیزان پوزش می طلبم.
زنده یادان "دکتر ساسان  علی نیایی فرد دانشیار دانشگاه تهران ، همسرپژوهشگر ایشان دکتر مریم سیفی کلهر عضو هیات علمی پژوهشگاه بیوتکنولوژی کشاورزی ایران و یگانه فرزند دلبند ۱۳ ساله اشان آوش" از اهالی استان لرستان ؛ سرکار خانم ها "دکتر شادی قاسمی و دکتر آیرین لعلی نژاد دامپزشکان استان آذربایجان غربی" در اثر سانحه تلخ تصادف جاده ای در ایام تعطیلات نوروزی سال ۱۴۰۴ غم بسیار بزرگی بر دل خانواده های این عزیزان و هجوم دامنه حادثه بر پیکر جامعه علمی کشور است که آرزوی آرامش روح و آمرزش الهی برای این درگذشتگان حوادث اخیر و صبر و شکیبایی برای همه بازماندگان را از درگاه خدواند متعال خواستاریم.

این حادثه دلخراش و جان‌سوز، که داغ بزرگی بر دل خانواده‌ ها و جامعه‌ ما گذاشته است، هر بار که در اخبار یا فضای اجتماعی می‌شنویم، باز هم همان درد و تلخی را تجربه می‌کنیم. استاد جوان دانشگاه، همسر و پسرش و دو خانم دامپزشک جوان، در حالی که در پی یک سفر نوروزی بودند، نه تنها به  مقصد  و اهداف خود نرسیدند، بلکه در یک لحظه از زندگی به دست تقدیر و سهل‌انگاری‌های مختلف، جان خود را از دست دادند. این فاجعه نه تنها جان‌های بی‌گناهی را گرفت، بلکه امیدها و آرزوهایی را که در دل این عزیزان بود خیلی زود خاموش کرد.

ما نمی‌توانیم از این حادثه به سادگی عبور کنیم. هر تصادف، هر مرگ بی‌دلیل، نه تنها یک نفر را از دست می‌دهد، بلکه زخم‌های عمیقی در دل‌های همه کسانی که آن فرد را می‌شناختند، بر جای می‌گذارد. خانواده‌ها داغدار می‌شوند، دوستان در اندوه فرو می‌روند و جامعه، که گاهی برای لحظاتی کوتاه در فکر این گونه مسائل قرار می‌گیرد، دوباره به روزمرگی و بی‌توجهی به تغییرات لازم باز می‌گردد. این که هیچ‌گاه یاد نمی‌گیریم از تجربیات تلخ گذشته، که هر بار با حوادث جدید آن‌ها را تکرار می‌کنیم، درد بزرگ‌تری است که باید به آن فکر کنیم.

جاده‌ها، که باید وسیله‌ای برای ارتباط و رسیدن به مقصد باشند، در بسیاری از نقاط کشور ما تبدیل به تصادفات و حوادث مرگبار شده‌اند. جاده‌هایی که حتی در شرایط عادی، نمی‌توانند از رانندگان و مسافران به‌خوبی محافظت کنند، با کمترین نقص یا اشتباه، می‌توانند به فاجعه‌ای وحشتناک تبدیل شوند. یکی از اصلی‌ترین مشکلات، کیفیت نامناسب آسفالت جاده‌ها است. برخی از جاده‌ها که بارها از کنارشان عبور کرده‌ایم، هنوز مشکلاتی همچون شکستگی آسفالت، پیچ‌های خطرناک و نقاط بدون تابلوهای راهنمایی صحیح دارند. به‌ویژه در جاده‌های کوهستانی و روستایی، این مشکلات بیشتر به چشم می‌آید. در همین حال، نبود روشنایی کافی در شب، به‌ویژه در جاده‌های فرعی و بی‌روح، شرایط را برای رانندگان خطرناک‌تر می‌کند.

بی‌توجهی به این مشکلات، که به سادگی قابل حل هستند، در واقع نادیده گرفتن جان انسان‌هاست. اما مشکل فقط در زیرساخت‌ها و کیفیت جاده‌ها نیست. فرهنگ رانندگی ما نیز باید اصلاح شود. گاهی یک حرکت اشتباه، یک سرعت غیرمجاز، یک سبقت خطرناک، یک بی‌توجهی به قوانین رانندگی می‌تواند هزینه‌ای سنگین بر دوش یک خانواده بگذارد. فرهنگ رانندگی در کشور ما هنوز در بسیاری از نقاط به اندازه‌ای که باید به لحاظ ایمنی و مسئولیت‌پذیری نهادینه نشده است. هر روز شاهد این هستیم که عده‌ای به‌طور آگاهانه قوانین رانندگی را نادیده می‌گیرند و در شرایط خطرناک، به‌جای توجه به اصول ایمنی، تنها به سرعت و رسیدن به مقصد فکر می‌کنند.

در کنار این مشکلات، فشار روانی و خستگی رانندگان در مسیرهای طولانی نیز عامل مهمی است. بسیاری از رانندگان در سفرهای نوروزی و دیگر ایام تعطیلات، از ابتدا تا پایان سفر دچار خستگی و فشار روانی زیادی می‌شوند. این خستگی باعث می‌شود که بسیاری از آن‌ها تمرکز کافی نداشته باشند و به‌راحتی در دام اشتباهات خطرناک گرفتار شوند. متاسفانه در برخی مواقع، حتی محدودیت‌های قانونی برای جلوگیری از خستگی رانندگان به‌درستی رعایت نمی‌شود.

در کنار این موارد، نیاز به نظارت‌های بیشتر و سخت‌گیرانه‌تر وجود دارد. مسئولین محترم باید برای بهبود وضعیت جاده‌ها و شرایط رانندگی اقدامات جدی‌تری انجام دهند

این اقدامات نه تنها باید محدود به تعمیرات و اصلاح زیرساخت‌ها باشد، بلکه باید آموزش‌های جامع و مستمری برای رانندگان در نظر گرفته شود تا آن‌ها مسئولیت‌های خود را در قبال جان دیگران بهتر درک کنند..

آموزش‌های رانندگی باید به صورت منظم و در تمام نقاط کشور پیاده‌سازی شود و مردم باید به‌طور جدی از خطرات و مشکلات رانندگی آگاه شوند.

در این میان، رسانه‌ها و نهادهای آموزشی می‌توانند نقش بسیار موثری ایفا کنند. آن‌ها باید با برگزاری کمپین‌های آگاه‌سازی، اطلاعات لازم را در اختیار مردم قرار دهند و نشان دهند که رانندگی ایمن تنها برای خود راننده مهم نیست، بلکه برای همه افرادی که در مسیر او قرار دارند و حتی برای خانواده‌های آن‌ها که انتظار بازگشت عزیزانشان را می‌کشند، اهمیت دارد.

اما چیزی که در نهایت بیش از همه باید به آن توجه کنیم، انسانیت و همدلی است. جان هر فردی که از دست می‌دهیم، نه فقط یک نفر را از جامعه جدا می‌کند، بلکه یک خانواده را نیز در غم و اندوه بی‌پایان فرو می‌برد. این حادثه، مانند بسیاری دیگر از حوادث تلخ جاده‌ای، باید زنگ خطری باشد که از ما می‌خواهد به‌طور جدی‌تر به اصلاح وضعیت جاده‌ها، فرهنگ رانندگی، و به‌ویژه ارزش جان انسان‌ها بیندیشیم.

در پایان باید بگوییم که این حادثه ها نباید فراموش شود. باید از این درد و رنج‌ها درس بگیریم و تلاش کنیم که آینده‌ای امن‌تر برای همه بسازیم. تا دیگر شاهد از دست دادن عزیزان‌مان در جاده‌های مرگ نباشیم و هر سفر نوروزی، به جای تلخی و درد، پر از شادی و ایمنی باشد و ای کاش بیشتر از گذشته به "احتیاط در رانندگی آری بگوییم" و رعایت همه جوانب به ویژه در رانندگی و سفرهای خانوادگی را در سرلوحه امور قرار دهیم.
پایگاه خبری تحلیلی فاخته درگذشت نابهنگام این عزیزان را تسلیت می گوید./ ۶۲۰
          

          علیرضا کیهان پور