اثرات اقتصاد گرمایی بر امنیت غذایی/ تعادل توسعه منطقه ای کرکره های برقی بازار را از کار نخواهد انداخت...

فاخته- منابع انسانی، زیرساخت ها و خلل در بهره وری و استهلاک بار روانی اقتصاد گرمایی تار و پود تولید را از هم خواهد گسست و اکوسیستم جامعه هدف را کیش و مات نموده و تامین غذا و امنیت غذایی را در جهان امروز به ویژه مناطق محروم به چالش بیشتری خواهد کشاند.

همه جهان دچار این بحران مشترک ناشی از افزایش دما و گرما بوده اما مدیریت نحوه مقابله با این چالش آب و هوایی در همه زیست بوم های انسانی یکسان نیست.
سازمان جهانی همکاری های اقتصادی و توسعه(OECD) طی گزارشی برآورد نموده‌ است که بین سال های ۲۰۱۶ تا ۲۰۳۰ برای همگرایی توسعه ،  سالیانه به ۶/۳ تریلیون دلار سرمایه گذاری زیرساختی در سطح جهان نیاز است.
تاکید این سازمان بر تطبیق زیرساخت ها با روند تولید انرژی از "منابع پایدار است ، چرا که تولید و مصرف منابع فسیلی خود بر روند های دمایی تاثیر مستقیم دارد.

حفظ عملکردهای حیاتی یک جامعه و نبض زندگی این موجود سلامت، ایمنی، امنیت غذایی، رفاه اقتصادی و اجتماعی  بسیار ضروری بوده و باید همه ما  باور داشته باشیم که اثر تخریبی تغییرات آب و هوایی و رشد جهان گرمایی در بسیاری از بخش ها از جمله تولید مواد غذایی ، حمل و نقل،انرژی،ارتباطات، تامین آب سالم، بهداشت و امور مالی حیات اجتماعی و رفاه مردم را تهدید می کند.

یک مثال ملموس و کلیدی در این زمینه ارائه خدمات انرژی راهبردی و حیاتی از جمله برق و گاز و ....به جمعیت جهان است.

اختلال در ارائه مطلوب چنین خدمات حیاتی باعث ایجاد مجموعه ای ازرویدادها می شود که یک جامعه را ناکارآمد می کند.

همان گونه که روند "تخریبی کرونا" در چند سال گذشته زیر ساخت های سامانه های بهداشت عمومی وخدمات اورژانسی جهان را از " کیفیت" انداخت ، روند تغییر اقلیم و افزایش دمایی هوا نیز می تواند تمام پیکره اجتماعی جوامع جهان از جمله کشور ما را از بین ببرد.

نکته اصلی منابع آبی است که انسان معاصر این منبع ارزشمند و حجم آبی را که در اختیار او بود آن را خرج چیزی کرده ایم که اساسا مزیت برای ایران نیست و آب باارزش ایران هرگز نباید خرج تولید هندوانه، گوجه فرنگی و آنگاه برنامه مبتذل خندوانه شود که اغلب در مزارع و باغات می پوسند و حتی ظرفیت صادرات ندارند .

اساسا صادرات آب مجازی کار اشتباه و خطرناکی است و ما در مدیریت منابع آب هم دچار تنش هستیم و اگر زمانی مجبور شویم ممکن است بتوانیم برق مورد نیاز خود را به شکلی تامین کنیم ، اما اگر به مرحله ورشکستگی قطعی آب برسیم دیگر کار از کار گذشته است.

«اگر می خواهیم کرکره های برقی بازار همواره در تعادل بوده و عرضه مواد غذایی و نان نانوایی ها و... در چرخه تولید پایدار باشند باید تعادل متعادل توسعه سرزمینی را در بخش های کشاورزی، دام، طیور، زراعت و... به عملگرایی مطلوب و نه شعار گونه جهت یابی یابد و با تغییر نگاه از فقط به یک منطقه بازنگری نموده و با تامین سلامت و آرامش منابع انسانی در خاکریز تولیدات مواد غذایی اولویت نخست این کارزار جهانی نا برابر اثرات اقتصاد گرمایی بر امنیت غذایی بوده تا کرکره های برقی بازار و ثبات حیات آنان موجب خللی در ارائه خدمات به جامعه نشود...ادامه دارد.»/472

             علیرضا کیهان پور