این تصویر کم چِکه از شهد شیرین عسل به طعم مانای تیمارگری ندارد...!

فاخته- هفته پیش یکی از مسوولان ذیربط در وزارتخانه بخش کشاورزی که چندین سال است با گفتار درمانی و مصاحبه پا درمیانی هنوز نتوانسته مشکل گوشت قرمز و سفید کشور را حل کند طی گفتگویی فرمایش غیر مرتبط را به بانگ گیرا پیوند داده بود که روستا محل اقامت دوم نیست و باید در خدمت دام و دامپروری باشد و توپ مشکلات گوشت قرمز را به زمین روستائی انداخته که شاید با توجیه این که کمبود دام و بالطبع قیمت فزاینده گوشت مصرف کنندگان عدم توجه و کمبود فضای فیزیکی دامداری ها و توسعه کمّی و کیفی آن ها در روستاهاست را اهدافی  برای دیدگاه منسوخ خود دنبال نماید.

نگارنده به یک تصویر زیبا و مانا در یکی از روستاهای کشور از طریق پیوند "سیتکا دات.آی آر" دسترسی پیدا کرد که "اوج عاشقانه زیستن یک زندگی روستائی یک زوج" خانه نشین تک اتاقه در میانه کهنسالی خویش ، مهربانانه از یک گاو و گوساله تازه متولد شده اش برای گرما بخشیدن به تن رنجور آن ها و دوری از سرمازدگی و پیشگیری از بیماری سرماخوردگی، چقدر زیبا و بشردوستانه حیوانِ مادر و زاده اش را در هنگامه سرما و زایش در یک اتاق ساده اما آکنده از مِهر و محبت مافوق تصور به تیمارگری خود دعوت نموده اند.

«فراموش نکنیم که این تصویر مانا و زیبا برای بیننده کم چِکه از شهد شیرین عسل به طعم تیمارگری ندارد و روستا و روستاییان شریف کشورمان هرگز دام، دامداری، دامپروری و توجه به این حیوانات اهلی سرمایه ساز را از نکته نظر اخلاقی و مهرورزی ؛ هرگز فراموش نخواهند کرد و این تصویر بدون هیچ شرحی گویای همه این ایثار و توجه ارزشمند است و بس!. و نیاز به مصاحبه و گفتار درمانی برخی افراد نداشته و ندارد. "مادر و پدر بزرگ عزیز روستایی" حاضر در تصویر فوق، دستبوس وجود سرشار از برکت شما بوده و به آن افتخار می کنم. »/  ۵۸۸

          علیرضا کیهان پور