فاخته- در این شرایط شاید مقایسه کشاورزی با شرایط پدیده های نوظهور فناوری در جهان کاری دشوار و خالی از باید و نباید هاست.
زراعت، امور دامی، باغبانی، صنایع پسین و پیشین،آموزش، ترویج و حمایت هایی شبیه کشورهای عضو OECD و به عنوان مثال در کشور هندوستان با آن جمعیت میلیاردی به سان راه باریکه بی رمق این بخش راهبردی است که گرفتار تحریم های ظالمانه و کمبود منابع به ویژه تخصیص ارز مورد نیاز ادامه زندگی خویش به ویژه نمود آن بر عمود سفره هاست.
لشگری خود جوش و بی فرمانده از اصحاب رسانه هر روز و براساس قرار و توافقی ناننوشته تحلیل محتوا نموده و با اشتیاق خدادادی و احساس تعلق به گندمکار، کشاورز، دامدار،روستایی، عشایر رهجوی پیام بهترین ها و روش و منش های پایداری این مشاغل در عصر فناوری ها هستند که گویی آنان که باید بشنوند و پاسخ دهند در جای دگر سیر و سیاحت می کنند.
با شرایط فعلی دیدگاه انتقادی از بخش و عملکرد متولیان آن شاید سکه ضرب شده رایج بازار نباشد اما چرا باید پیشنهادات و ارایه راهکارها نیز مورد بی مهری و عدم توجه قرار گیرد.
پاسخ این است که به نظر می رسد روزمرگی ها و بی تجربگی و غفلت از فرصت هایی باشد که هرگز تکرار نخواهد شد.
«کشاورزی و زیربخش های وابسته به آن شعر ناتمام قصیده های بر زمین مانده ما در طاقچه خاک آلود زمانه است که تکمیل این بوستان و گلستان همتی جانانه می طلبد...» / ۵۴۴
علیرضا کیهان پور
