تغییر از شما آغاز می شود.../ روز خبرنگار گرامی باد

فاخته- رضا صائمی، روزنامه‌نگار با انتشار ویدئویی از یک خانم مسن که سوار بر خودروی ژیان قدیمی خود می‌شود نوشت: «تمام خودروهایی که خانم دکترها فقط با آن به مطب رفتند و آمدند را خط کنند، به ارزش حظ این مادربزرگ از ژیانش نمی رسد....او فقط راننده این ژیان نیست، شیر ژیانی است که زمانه را با زبان حال خود زیست می کند و جهان خود را می سازد.... بدون ساختن جهان شخصی، تحمل بار جهان هستی دشوار است که به قول یونگ" اینکه «بر تو» چه می گذرد به اینکه «در تو» چه می گذرد بستگی دارد"....هر کس بنا به جوهره خود، جهان شخصی اش را بنا می کند و نمی توان در جهانی که متعلق به ما نیست، زیست....که این زیستن گرچه ممکن است اما مطلوب نیست....حاصلش یا خستگیست یا شکستگی...به قول شاملو "از رنجی خسته ام که از آن من نیست"...

هر کسی، جهانی دارد به قالب و قامت جان خویش....به اندازه دلخوشی هایی که برای خود می سازد تا وقتی دنیا به سازش نرقصید، خود را با جهانش سازگار کند و به ساز آن کوک شود....در این زمانه فخرفروشی و هژمونی خودروهای لوکس و لاکچری که شاسی بلندها ویراژ می دهند، اما او ژیانش را به شانسی بلند برای لذت زیستن بدل می کند.....چنان شیک و ساده و آرام که تماشایش دلارآم جان می شود....از افق کوروش بیرون می آید اما به افق دنیای خود می رود تا زندگی را به روایت خود درآورد.....ژیانش خودروی زمانه نیست، اما آنکه بلد است چطور از آنچه دارد لذت ببرد، دور از زمانه نیست.....خوشبختی، خرسند در زمانه بودن است نه در بند زمانه بودن!...شاید وقتی ژیان می راند با خود می خواند: تو مرا جان و جهانی چه کنم جان و جهان را...تو مرا گنج روانی چه کنم سود و زیان را....»

و بدینسان تغییر از شما آغاز می شود که چگونه بیندیشی، چطور زندگی کنی و بدانی که تغییر از خود آغاز  می شود و می دانیم که می نویسیم پس هستیم حتی اگر با  این تیتر باشد که ما را به یک دنیای نوستالژیک دهه ۱۳۵۰ ببرد که مانده اند تا بمانند و یک لبخند را به لب ها هدیه نمایند ؛ شاید ذره ای از غم دلمان با بازآفرینی امید به شادمانی برسد. پیشاپیش ۱۷ مرداد ماه روز خبرنگار گوارای وجود  اهل قلم و  فرهنگ و همه اصحاب رسانه های ضابطه مند مستقل و امیدآفرین در سراسر ایران‌ و جهان باد...

«من آن "سطرم که به یادگار" نگه می دارم
  آنچه را که از "ذهن و دل تو" می گذرد...

من آن "سطرم که تو تقسیم می کنی"  آن "نکته و محتوا" را که برایت "مهم" است تا "ماندگار" شود بر "هر صفحه" از وجودِ من... »/ ۴۷۳

       علیرضا کیهان پور