یادی از "فراز و فرود ناگه تلخ وداع بر سَر سِه چراغ فروزان" عرصه عِلم و عَملِ توسعه پهنه آبی __ خاکی کشور

فاخته- در میان این پیشگامان، زنده یادان، "استاد فرهاد فریدپاک (۱۲۸۹–۱۳۷۴)، دکتر امین کیوان (۱۳۰۷–۱۳۸۶) و دکتر عبدالحلیم آخوندی(درگذشت خرداد ۱۴۰۴)" ، از چهره‌های ماندگار و بی‌بدیل این عرصه بوده‌اند که با خدمات علمی و عملی خود چراغ راه نسل‌های آینده را روشن نگاه داشتند.

با وجود سال‌ها خدمت به یادماندنی و دستاوردهای علمی چشمگیر، متأسفانه این بزرگان در زمان حیات خود نه تنها از تجلیل و  پاسداشت برخوردار نبودند، بلکه یاد و نامشان متاسفانه به غفلتی در روزمرگی ها  آن گونه که باید شایسته و بایسته باشد نیز به فراموشی سپرده شده است‌.

زندگی و خدمات علمی

استاد فرهاد فریدپاک: بنیان‌گذار شیلات علمی ایران و مؤسس نخستین مرکز تحقیقاتی و آموزشی شیلات، نویسنده کتب مرجع و پایه‌گذار تکثیر و پرورش کپور ماهیان، خاویاری ، مدیریت منابع آبزی و حفاظت محیط‌زیست آبی.

دکتر امین کیوان: پدر علم شیلات نوین ایران، پیشگام در تحقیقات تکثیر و پرورش ماهیان خاویاری و میگو، با نقش کلیدی در توسعه پایدار فعالیت های آبزیان در جنوب کشور.

دکتر عبدالحلیم آخوندی: دامپزشک متخصص و مشاور عالی طرح‌های توسعه تکثیر و پرورش آبزیان، خدمتگزار صادق با اخلاق، خوشرو،  با لبخند همیشگی و متواضع ، ایمان راسخ، پیشرو در تکثیر و پرورش انواع آبزیان ، ماهیان خاویاری و پرورش میگوی گمیشان در استان گلستان.

چگونه می‌توان پذیرفت که چهره‌هایی با چنین کارنامه درخشان را نگذاریم به بوته فراموشی سپرده   تا برای نسل جدید و جوان به سان چراغی روشن فرا روی آنان باشند.

اکنون زمان آن است که مسئولان، جامعه علمی و رسانه‌ها، شاگردان و همکاران با حساسیت و تعهد، نسبت به پاسداشت این پیشگامان اقدام کنند. برگزاری مراسم یادبود، تدوین مستندات علمی و فرهنگی، واکاوی اثر بخشی مانا و اشاعه آثار و آموزه‌های آنان، می‌تواند گام مهمی در جبران این غفلت سهوی تاریخی باشد.

«یاد و نام زنده یادان استاد فریدپاک، دکتر کیوان و دکتر آخوندی و بزرگداشت  آنان به ویژه پاسداشت  میراث های به جای مانده  علمی،فرهنگی و اخلاقی اشان به عنوان آموزه های ارزشمند، در تاریخ معاصر این سرزمین ؛ واگویه اندیشه ها ، داشته ها ، انتقال یافته های علم و عمل و چراغ راه کسانی است که تعهد، اخلاق و دانش را در مسیر توسعه تکثیر و پرورش آبزیان کشور ارج می‌نهند.
 غفلت سهوی و فراموشی نِسبی این بزرگان فرهیخته و خدمتگزار پهنه آبی و خاکی کشور، شاید  تکرار آزمون خُسران وارده به بخشی از تاریخ علمی و فرهنگی ایران و زیان بزرگ برای آینده  این صنعت نوپا  باشد که هرگز چنین مباد. یادشان گرامی، راهشان پررهرو و خدماتشان ماندگار. »/ ۶۷۰

            علیرضا  کیهان پور