فاخته- او با غروری که در هم شکسته شده بود، از تلاش‌ها و سختی‌های دوران تحصیلش سخن گفت. از شب‌های بی‌خوابی، از رقابت‌های نفس‌گیر، و از نمرات برتری که به دست آورده بود. اما اکنون، بعد از این همه تلاش، در برابر واقعیتی تلخ و بی‌رحم قرار گرفته بود. با صدایی که لرزشش حکایت از دلی پر درد داشت، گفت که با وجود همه این تلاش‌ها، هنوزنتوانسته است کاری درشان ومنزلت یک استعداد درخشان پیدا کند. این جمله برایم مثل تیغی بود که قلبم را شکافت. چطور ممکن است کسی که این همه برای رسیدن به آرزوهایش تلاش کرده، اکنون در مواجهه با این سیستم احساس بی‌ارزشی کند؟ با چشمانی که هنوز هم اشک در آن‌ها برق می‌زد، از ناامیدی‌اش گفت؛ از پشیمانی‌اش برای همه آن تلاش‌هایی که گویی اکنون بی‌ثمر مانده‌اند. در کلامش نشانی از امید نبود؛ گویی تمامی آرزوهایی که روزی برایشان جنگیده بود، این درد و رنج او، تلخی ناامیدی را به من نیز چشاند و برای لحظاتی در سکوتی سنگین فرو رفتم.
تمام توانم رابکارگرفتم که حداقل ازاتاقم ناامید خارج نشود. با همکاران خود درشرکت های دانش بنیان وکارافرینهای که اقدام به جذب استعدادهای درخشان می کنندتماس گرفتم و موضوع مطرح کردم. قول مساعدی دادند که جهت اشتغال ایشان کمک بکنند وازخداوند خواستم این جوان را نا امید نکند .. .
براستی که هرهفته با این صحنه ها مواجه می شویم و باید گفت: دورانی بود که دانشجویان رشته دامپزشکی با شور و شوق وصف‌ناپذیری به رقابت برای کسب نمرات بالا و معدل ممتاز می‌پرداختند. برای بسیاری از این جوانان، ورود به دانشگاه و درخشش در میان هم‌کلاسی‌ها نه تنها یک هدف شخصی بلکه وسیله‌ای برای رسیدن به جایگاهی بود که بتوانند به بهترین شکل ممکن در خدمت جامعه و سلامت حیوانات باشند.
این انگیزه‌ها، آنان را شبانه‌روز به تلاش وامی‌داشت، بی‌وقفه در جستجوی دانش بیشتر و مهارت‌های عملی بهتر بودند تا بتوانند نقشی کلیدی در جامعه ایفا کنند.اما اکنون، این شور و انگیزه‌ها در حال کمرنگ شدن است. شرایطی که می‌توانست منبع الهام و انرژی برای پیشرفت علمی و عملی باشد، به مانعی بر سر راه تبدیل شده است.
تایید صلاحیت‌هایی که باید بر اساس توانایی‌ها و شایستگی‌ها انجام شود، گاه به شکلی غیرشفاف و ناعادلانه به معضل بزرگی تبدیل شده که انگیزه‌ها را در نطفه خفه می‌کند. دانشجویان و فارغ‌التحصیلان برجسته‌ای که روزگاری با افتخار از دستاوردهای علمی‌شان سخن می‌گفتند، امروز با تردید به آینده‌نگریسته و اشتیاقشان به ادامه تحصیل یا حتی ورود به حوزه عملیاتی کاهش یافته است.
این واقعیت تلخ، نه تنها برای این جوانان که برای کل جامعه نیز زیان‌آور است. وقتی که استعدادها و توانایی‌ها به رسمیت شناخته نشوند، زمانی که معیارهای ارزشیابی به درستی اعمال نگردد، انگیزه‌ها می‌میرند و در پی آن، سطح خدمات بهداشتی و دامپزشکی نیز به تدریج رو به افول می‌گذارد. شاید اکنون زمان آن رسیده است ارگان های متولی جهت رفع معضل اشتغال فارغ التحصیلان دامپزشکی، نگاهی دوباره به فرآیندهای تایید صلاحیتهای خود بیندازد و با ایجاد تغییرات ضروری، نه تنها از حق فارغ‌التحصیلان برتر دفاع کنند، بلکه آینده‌ای روشن‌تر برای سلامت و بهداشت عمومی رقم بزنند.
ان شاء الله، اگرتوفیقی حاصل شود در مقالات بعدی با همفکری همکاران فرهیخته به موضوع اشتغال و ایجاد فضاهای جدیدکاری خواهیم پرداخت.
دکتر رضا افشاریان
دامپزشک
