تیشه بر ریشه یا آب بر ساقه؟ انتخاب با ماست؛ ما دامپزشکان، هنوز آنچنان که باید متحد نشده‌ایم!

فاخته- این روزها خبرهایی در میان جامعه دامپزشکی شنیده می‌شود که بار دیگر دل‌ها را درگیر کرده است. رأی دیوان عدالت اداری درباره معرفی دکتر «عباسعلی مطلبی» به عنوان نماینده وزیر جهاد کشاورزی در شورای مرکزی سازمان نظام دامپزشکی مثل موجی ناگهانی بر آرامش نسبی ما فرود آمد. این رأی بدوی اعلام کرده که به دلیل بازنشستگی ایشان معرفی او باطل است و تنها حضور دکتر «سعید چرخکار» به عنوان نماینده وزیر بلامانع خواهد بود.

شاید در نگاه اول این موضوع صرفاً یک اتفاق حقوقی باشد  چیزی میان یک نامه و یک حکم اما در نگاه عمیق‌تر این ماجرا پرده از حقیقتی تلخ‌تر برمی‌دارد این که ما دامپزشکان هنوز آنچنان که باید متحد نشده‌ایم و هر حادثه کوچک می‌تواند ما را در تردید و تفرقه فرو ببرد.

دامپزشکی ایران سرگذشتی طولانی دارد.

دامپزشکی ایران سرگذشتی طولانی دارد. از روزگاری که پیشکسوتان نخستین سنگ‌ها را بر بنای این حرفه گذاشتند تا امروز که هزاران دامپزشک در سراسر کشور مشغول خدمت‌اند همیشه یک ویژگی مهم سرنوشت ما را رقم زده است:
میزان اتحاد و همبستگی‌مان هر وقت که در کنار هم بوده‌ایم‌ توانسته‌ایم صدایمان را بلندتر کنیم و جایگاهی درخور به دست آوریم. و هر زمان که اختلاف‌ها بر اتحاد چیره شده‌اند راه برای تضعیف و نادیده گرفته شدن ما باز شده است.

باید از خود بپرسیم چرا امروز با یک حکم ساده، آرامش سازمان ما به لرزه می‌افتد؟ مگر غیر از این است که اعتماد و همبستگی کافی میان ما وجود ندارد؟ مگر غیر از این است که به جای تمرکز بر هدف‌های بزرگ گاهی درگیر رقابت‌ها و دلخوری‌های کوچک شده‌ایم؟ ما گاهی فراموش می‌کنیم که همه عضو یک خانواده هستیم. خانواده‌ای که اگر به جان هم بیفتد‌سقف آن بر سر همه فرو خواهد ریخت.

تصور کنید درختی را که ریشه‌هایش عمیق در خاک فرو رفته و تنه‌اش سال‌ها باران و آفتاب را تاب آورده است. این درخت همان دامپزشکی ایران است. اما وقتی شاخه‌هایش هر کدام به سویی بروند و برگ‌هایش به جای سایه با هم سایه‌اندازی کنند، دیگر آن درخت سرسبز نخواهد بود. تیشه‌ای که به این تنه می‌خورد نه از بیرون‌ که از درون است. نه از دشمنی‌های آشکارکه از فاصله‌ها و بی‌مهری‌های پنهان میان خودمان.

بارها گفته‌ایم که دامپزشکی مظلوم است

بارها گفته‌ایم که دامپزشکی مظلوم است، که جایگاهش در نظام سلامت و امنیت غذایی به درستی دیده نشده است. اما انصاف بدهیم:
 آیا وقتی خودمان متحد نیستیم و یک صدا حرف نمی‌زنیم می‌توان انتظار داشت دیگران به صدای ما گوش دهند؟ هیچ مسئولی هیچ نهادی هیچ وزارتخانه‌ای نمی‌تواند برای ما اعتباری بسازد مگر آنکه خودمان اول اعتبارمان را با اتحاد حفظ کنیم.

در این میان، نقش پیشکسوتان بیش از همه پررنگ است. آنان سال‌ها در این حرفه خون دل خورده‌اند و تجربه‌اندوزی کرده‌اند. پیشکسوتان عزیزامروز چشم همه ما به شماست. شما که هم تلخی‌ها را دیده‌اید و هم شیرینی‌ها را، می‌توانید نقش پدری و بزرگی را ایفا کنید. می‌توانید با سخن با رفتار با حضور گرم خود دل‌های پراکنده را به هم نزدیک کنید. شما بهتر از هر کسی می‌دانید که دامپزشکی فقط یک شغل نیست. دامپزشکی رسالتی است انسانی، که سلامت دام، محیط و حتی سلامت انسان‌ها را تضمین می‌کند. شما می‌توانید دوباره جوان‌ترها را به اتحاد فراخوانید، همان‌طور که در روزهای آغازین تأسیس سازمان نظام، همه را گرد هم آوردید.

یادمان نرود که اختلاف نظر چیز بدی نیست. طبیعی است که در میان جمعی بزرگ از دامپزشکان نگاه‌ها و عقیده‌های متفاوتی وجود داشته باشد. اما مشکل آنجاست که اختلاف نظر به دشمنی و بی‌اعتمادی تبدیل شود. ما باید یاد بگیریم که حتی در عین تفاوت‌ها باز هم بتوانیم کنار هم باشیم و برای هدفی مشترک تلاش کنیم. هدف ما نه مقام و صندلی، بلکه عزت و اعتبار دامپزشکی ایران است.

امروز بیش از همیشه نیاز داریم که دست در دست هم بدهیم. باید به جای تمرکز بر اختلاف‌ها اشتراک‌های بزرگمان را ببینیم. باید به جای تیشه زدن به ریشه آب بر ساقه بریزیم. باید به جای ناامیدی امید را زنده کنیم. ما باید به یاد داشته باشیم که آینده در گرو انتخاب‌های امروز ماست. انتخاب کنیم که متحد باشیم انتخاب کنیم که خانواده دامپزشکی را از فروپاشی حفظ کنیم انتخاب کنیم که برای نسل‌های بعدی میراثی سربلند و استوار بگذاریم.

دامپزشکی را به پای اختلاف‌ها قربانی نکنیم

بیایید هم‌قسم شویم. بیایید قول بدهیم به خودمان و به یکدیگر که دامپزشکی را به پای اختلاف‌ها قربانی نکنیم. بیایید دست‌هایمان را به سوی هم دراز کنیم حتی اگر سال‌هاست دلخوری میانمان بوده است. بیایید باور کنیم که دشمنی و کینه هیچ ثمری ندارد و تنها چیزی که می‌تواند ما را نجات دهد عشق به حرفه‌مان و اتحاد میانمان است.

آینده دامپزشکی روشن خواهد بود اگر امروز با هم باشیم. ما می‌توانیم اگر بخواهیم. انتخاب با خود ماست اتحاد یا تفرقه. کاش همه‌مان راه درست را انتخاب کنیم.

و چه فرصتی بهتر از هفته دامپزشکی که در ۱۴ مهرماه هر سال فرا می‌رسد. روزی که نه تنها برای پاسداشت تلاش‌های دامپزشکان کشور است، بلکه می‌تواند نقطه‌ای برای بازآفرینی امید و همبستگی باشد. اگر قرار است دوباره گرد هم آییم و اختلاف‌ها را کنار بگذاریم بهترین زمان همین روزهاست. چه نیکوست اگر جشن هفته دامپزشکی تنها به مراسم و پیام‌های رسمی محدود نشود بلکه آغازی باشد برای پیمان دوباره برای دوستی و همراهی. بیاییم در این هفته  عهد تازه‌ای ببندیم عهدی برای اتحاد برای ساختن آینده‌ای که دامپزشکی ایران در آن به جایگاهی شایسته برسد.

هفته دامپزشکی می‌تواند آغاز فصل تازه‌ای باشد فصلی که در آن همه ما با هر جایگاه و دیدگاه  یکدل و یک‌صدا بایستیم و بگوییم: ما دامپزشکان، فرزندان یک خانواده‌ایم،و تنها با اتحاد است که این خانواده پایدار خواهد ماند.

دکتر رضا افشاریان