آیا برنامه پنج ساله هفتم توسعه می‌تواند تغییری در دامپزشکی و معیشت فعالان آن ایجاد کند؟

فاخته- اما آیا تا به حال به این فکر کرده‌ایم که کیفیت این خدمات چگونه می‌تواند بهتر شود؟ یا معیشت کسانی که شبانه‌روز برای سلامت دام‌ها، و در نتیجه سلامت مردم، تلاش می‌کنند، چگونه می‌تواند بهبود یابد؟

برنامه پنج ساله هفتم توسعه، امید تازه‌ای را در دل بسیاری از فعالان این حوزه روشن کرده است. اگر این برنامه با دقت اجرا شود، می‌تواند خیلی از مشکلات فعلی را برطرف کند. مثلا در روستاهایی که تنها یک دامپزشک برای صدها دام وجود دارد، می‌توان با افزایش امکانات و جذب نیروی تازه، کیفیت خدمات را بالا برد. دیگر نیازی نیست که دامدار برای واکسن یا درمان، ساعت‌ها راه بیابد تا به مرکز برسد؛ خدمات می‌توانند به درِ خانه‌هایشان بیایند.

همچنین در شهرها، با تجهیز آزمایشگاه‌های دامپزشکی به دستگاه‌های پیشرفته، می‌توان جلوی بسیاری از بیماری‌های دامی و حتی بیماری‌های مشترک بین انسان و دام را گرفت. تصور کنید اگر بتوان پیش از شیوع یک بیماری، آن را سریع تشخیص داد؛ چقدر از تلفات جانی و ضررهای اقتصادی جلوگیری می‌شود. در این میان، نقش مسئولین فنی بهداشتی در کشتارگاه‌ها، کارخانه‌های تولید فرآورده‌های لبنی، واحدهای بسته‌بندی تخم‌مرغ و مراکز توزیع مواد پروتئینی، کارخانجات خوراک دام وطیوربسیار حساس و کلیدی است؛ چرا که آن‌ها اولین مدافعان سلامت محصولات دامی هستند.

از سوی دیگر، بهبود معیشت دامپزشکان و کارشناسان هم اهمیت زیادی دارد. اگر حقوق و امکانات این قشر زحمتکش به اندازه‌ی سختی و ارزش کارشان باشد، انگیزه‌ی بیشتری برای ارائه خدمات بهتر پیدا می‌کنند. مثلا دامپزشکی را تصور کنید که در دل کوهستان‌های دورافتاده، در سرما و گرما، بدون امکانات کافی، جان دام‌ها را نجات می‌دهد؛ یا کارشناس نظارتی همراه با سایربخشهای اداری ولجستیکی  که درتمام ایام سال حتی مناسبتهای مذهبی واعیاد که اکثرمردم درتعطیلات بسر می برند . مشغول خدمت رسانی هستند ویا مسئولی فنی بهداشتی که هر روز در محیط‌های پرخطر از سلامت گوشت و شیر مصرفی مردم محافظت می‌کند؛ آیا شایسته نیست که او از رفاه و امنیت شغلی بهتری برخوردار باشد؟

حمایت از شرکت‌های خصوصی دامپزشکی، دادن وام‌های کم‌بهره به دامپزشکان جوان برای راه‌اندازی کلینیک‌های محلی، یا کمک به صادرات دارو و فرآورده‌های دامی ایرانی، همه و همه می‌تواند شرایط را برای رشد بهتر این حوزه فراهم کند. در این میان، تشکیل و حمایت از کانون‌های تخصصی دامپزشکی، همچون کانون مسئولین فنی بهداشتی، می‌تواند با تجمیع نیروهای متخصص و ایجاد بستر مناسب برای بیان مشکلات و ارائه راهکارها، به انسجام و پیشرفت حرفه‌ای بیشتر این حوزه کمک نماید.

البته باید دانست که تحقق این اهداف، فقط به نوشتن طرح و قانون کافی نیست. باید اراده‌ای قوی، مدیریتی آگاه و گوش شنوا برای شنیدن صدای فعالان این عرصه وجود داشته باشد. اگر این اتفاق بیفتد، می‌توان امید داشت که روزی دامپزشکی در کشور ما نه یک دغدغه، بلکه یک نقطه قوت و افتخار باشد.

و چه زیباست روزی که دامپزشکان کشور، با دستانی توانمندتر و دل‌هایی شادتر، حافظان بی‌ادعای سلامت جامعه باشند درست مثل چوپانی که در دل یک غروب طلایی، با اطمینان خاطر گله‌اش را به خانه می‌رساند.

دکتر رضا افشاریان
دامپزشک