فاخته- در تاریخ هر سازمان، لحظاتی سرنوشت‌ساز رقم می‌خورد که می‌تواند مسیر آینده را تغییر دهد. یکی از این لحظات طلایی در زمان ریاست دکتر سیدمحسن دستور بر سازمان دامپزشکی کشور شکل گرفت؛ زمانی که موضوع برقراری فوق‌العاده خاص سازمان دامپزشکی در مجلس مطرح شد. اما این یک مطالبه عادی نبود، بلکه حرکتی هماهنگ، آگاهانه و برنامه‌ریزی‌شده از دل یک جامعه متعهد و دلسوز بود.
وقتی همه برای یک هدف متحد شدند
در اقدامی کم‌نظیر، از ستاد مرکزی سازمان گرفته تا ادارات کل، از شبکه‌های دامپزشکی تا کارشناسان در دورافتاده‌ترین مناطق کشور، همه به یک باور مشترک رسیدند: اگر ما برای حقوق خود تلاش نکنیم، هیچ‌کس این کار را برای ما انجام نخواهد داد. کارشناسان دامپزشکی، با احساس مسئولیتی مثال‌زدنی، به سراغ نمایندگان مجلس رفتند و اهمیت تصویب این فوق‌العاده را برای آنان تبیین کردند. این تلاش هماهنگ، علاوه بر ایجاد همبستگی بین بدنه دامپزشکی، باعث شد که این مطالبه در مجلس به تصویب برسد.
اما این اتفاق چگونه رخ داد؟ آیا به سادگی و بدون برنامه‌ریزی ممکن بود؟ قطعاً نه! دامپزشکان دریافتند که اگر هرکس فقط به فکر خودش باشد، تغییری در وضعیت ایجاد نخواهد شد. آنها متوجه شدند که پیگیری فردی به نتیجه‌ای نخواهد رسید، اما اگر با یکدیگر متحد شوند و پیام روشنی به مسئولان برسانند، شانس موفقیتشان افزایش خواهد یافت.
چگونه این همبستگی میان دامپزشکان و پیرادامپزشکان با مدارک و مسئولیت‌های مختلف شکل گرفت؟
همبستگی وقتی ایجاد شد که همه دریافتند این مطالبه، نه برای یک گروه خاص بلکه برای تمام جامعه دامپزشکی اهمیت دارد. برخی در ابتدا تصور می‌کردند که این موضوع فقط برای دامپزشکان رسمی سازمان است، اما با توضیحات و آگاهی‌رسانی، مشخص شد که بهبود شرایط یک بخش، اثر مثبتی بر کل مجموعه خواهد داشت.
دامپزشکان با مدارک مختلف، از دکترای تخصصی گرفته تا کاردانی، و با مسئولیت‌های متفاوت، از مدیران ستادی تا واکسیناتورهای مناطق دورافتاده، همگی احساس کردند که عضوی از یک خانواده بزرگ هستند. کسی که در ستاد مرکزی بود، به این فکر کرد که بدون تلاش کارشناسان خط مقدم، هیچ برنامه‌ای در عمل اجرا نخواهد شد. از سوی دیگر، دامپزشکی که در مناطق صعب‌العبور فعالیت می‌کرد، دریافت که اگر حمایت از بالا وجود نداشته باشد، هیچ‌گاه امکانات و حقوق بهتری دریافت نخواهد کرد.
در آن دوران، پیام‌رسان‌های امروزی هنوز فراگیر نبودند و اطلاع‌رسانی سریع به آسانی امکان‌پذیر نبود. اما این مانع نشد که دامپزشکان راهی برای هماهنگی پیدا نکنند. در شهرها، جلسات و دیدارهای حضوری برگزار می‌شد و در مناطق دورافتاده، دامپزشکان گاهی مسافت‌های طولانی را طی می‌کردند تا پیام خود را برسانند.
یکی از واکسیناتورهای پرتلاش جنوب کشور که سال‌ها در گرمای طاقت‌فرسای منطقه مشغول خدمت بود، مدت‌ها در فکر این بود که چطور نماینده مجلس منطقه را از سختی‌های کار دامپزشکی آگاه کند. او می‌دانست که نشستن در جلسات اداری و شنیدن گزارش‌های رسمی یک چیز است، ولی لمس واقعی شرایط کار چیز دیگری!
یک روز که برای واکسیناسیون دام‌های یک روستا در عمق منطقه گرمسیری آماده می‌شد، از فرصت استفاده کرد و نماینده مجلس که اتفاقاً آشنایی دوری هم با او داشت را دعوت کرد تا هم به مشکلات دامداران رسیدگی کند و هم از نزدیک ببیند دامپزشکان در چه شرایطی کار می‌کنند
نماینده که تصور می‌کرد این یک بازدید ساده است، با لباس‌های اتوکشیده و کفش رسمی در محل قرار حاضر شد. اما به محض رسیدن، موجی از گرمای سوزان و رطوبت بالا به او هجوم آورد. هنوز 5 دقیقه نگذشته بود که اولین قطرات عرق روی پیشانی‌اش نشست. واکسیناتور لبخندی زد و گفت:
حاج‌آقا، حالا کجاشو دیدین؟! تا ظهر که بشه، شیرینِ سه دست لباس عوض می‌کنید.......
نتیجه چه شد؟
نماینده که تحت تأثیر تلاش وسختی کار این دامپزشک قرار گرفته بود، پیگیری این مصوبه را جدی‌تر گرفت و از حامیان اصلی آن شد.
عدم پیگیری یعنی آسیب به آینده دامپزشکی
این تجربه موفق نشان داد که در همه زمینه‌ها، مطالبه‌گری آگاهانه و پیگیری حقوق، یک ضرورت است. اگر چنین همبستگی و تعامل مستمری وجود داشته باشد، جامعه دامپزشکی می‌تواند مسیر پیشرفت خود را هموار کند. اما اگر این روحیه مطالبه‌گری و پیگیری کمرنگ شود، نتیجه‌ای جز تضعیف جایگاه دامپزشکی، کاهش مزایا و بی‌توجهی به مشکلات این حوزه در پی نخواهد داشت. سکوت و بی‌تفاوتی، آسیب‌زاست و اگر هر فرد تصور کند که دیگران مسئول پیگیری هستند، در نهایت هیچ تغییری رخ نخواهد داد.
همچنین باید در نظر داشت که بی‌تفاوتی نسبت به چنین مسائل مهمی، نه‌تنها باعث از دست رفتن حقوق می‌شود، بلکه جایگاه دامپزشکی را نیز در سطح کشور تضعیف می‌کند. اگر امروز برای حقوق خود تلاش نکنیم، فردا شاید حتی همین جایگاه فعلی را نیز نداشته باشیم. بنابراین، تنها راه حل، اتحاد و همبستگی است.
یک شادی درون‌گرا
پس از اینکه مصوبه فوق‌العاده خاص در مجلس تصویب شد، خبری به سازمان رسید که تمامی دامپزشکان کشور، از بالا تا پایین، به نوعی احساس پیروزی کردند. اما در عین حال، همه این شادی‌ها در یک فضای کاملاً درونی و بی‌صدا شکل گرفت. شاید در ظاهر هیچ مراسم جشن و شلوغی برگزار نشد، اما در دل هر دامپزشک، در هر گوشه‌ای از کشور، یک شادی به‌طور خاص و درونی شکل گرفت. همه برای یک هدف مشترک تلاش کرده بودند و حالا نتیجه آن را می‌دیدند؛ اما هیچ‌کدام نمی‌خواستند این خوشحالی بیرونی شود! انگار که همه یک شادی پنهانی داشتند و منتظر بودند که این تجربه موفق، بیش از پیش برای آنها و جامعه دامپزشکی ارزشمندتر شود.
امروز هم نیاز به چنین حرکتی داریم
امروز نیز مانند آن زمان، جامعه دامپزشکی با چالش‌های متعددی روبه‌رو است. حقوق و مزایا، جایگاه شغلی، امکانات، تجهیزات و بسیاری از مسائل دیگر نیازمند پیگیری جدی و هماهنگ است. اگر این تجربه موفق در گذشته توانست نتیجه دهد، چرا امروز نتواند؟
باید یادآور شد که موفقیت در چنین حرکاتی، تنها زمانی ممکن است که همه اعضای جامعه دامپزشکی دست به دست هم دهند و به جای انتظار از دیگران، خودشان برای تغییر تلاش کنند. همان‌طور که آن زمان دامپزشکان توانستند، امروز نیز این امکان وجود دارد.
اگر دیروز توانستیم، امروز هم می‌توانیم!
همبستگی، مطالبه‌گری هوشمندانه و تعامل سازنده، کلید ساختن آینده‌ای بهتر برای دامپزشکی ایران است.
پس، این بار هم اگر همه با هم تلاش کنیم، می‌توانیم گامی بلند برای بهبود وضعیت دامپزشکی برداریم. هیچ تغییری بدون اتحاد رخ نمی‌دهد.
دکتر رضا افشاریان
دامپزشک
