به بهانه روز کارمند؛ گاهی به پایین هم نگاه کن... برخی از افراد به "خداوند و خانواده های" خود بسیار مدیون هستند!

فاخته- گاهی در آرامش و آسایش حاصل از  "پسادوران" پرهیاهوی انجام کار و وظیفه به این موضوع "مُبتلابِه" فکر می کنم که آیا در زندگی کاری خود امانتدار و حرمت دار سلامتی و نعمات خداوندی برای پاسداشت روح و روان و تندرستی جسم خود بوده ایم یا خیر؟.
در ساختمانی ۷ طبقه در کوچه چهارم خیابان احمد قصیر تهران روزانه حداقل چندبار از ۸۰ پله قدیمی محبور به طیّ طریق بودیم که در هیات تحریریه یک رسانه در مورد بخش کشاورزی، تولید، بهره وری ، مکانیزاسیون، امور دام و طیور، جنگل، امور عشایر، مراتع، دامپزشکی، دامپروری، پژوهش های کاربردی، اخبار، تحلیل، تجلیل و....تلاش کرده، بنویسیم، ادیت نهایی و خروجی فایل ها و چاپ رسانه را به سرانجام برسانیم و بیشتر اوقات در ساختمان ۶ طبقه بن بست ماهان و جنب سردخانه فوت شدگان بیمارستان البرز واقع در خیابان وصال شیرازی تهران تقاطع  بزرگمهر با طی نمودن حداقل دویست بار پله نوردی در روز به دنبال انجام کارها باشیم که چون رییس خوش نشین در طبقه آخر ساختمان بود و سایر همکاران همکف زیست و طبقات در هم تنیده فاقد نور و تابش خورشید و نمور  سرانجام و انتهای آن به کدامین ناکجا آباد ختم به خیر شد که البته نشد. که حاصل ضرب داده ها به یغمای زمانه به پاییز تن های "تنها" رسید!.
گاهی لازم است که به پایین هم نگاه کرد و شاید همه ما به سلامتی و درد های ناشی از پله نوردی محیط کار به پاها و زانوهای خود مدیونیم.
مگر نه اینکه حداقل های رفاه و تامین خواسته های منابع انسانی یک مجموعه کاری باید فراهم بود تا با تامین شرایط طبیعی و حداقل شاخص های آسایشی شاغل بودن در محیط های اداری بخش دولتی و خصوصی و تعاونی حداقل به سلامتی افراد لطمه وارد نیاید.
برخی افراد به خداوند هستی بخش در راستای بی توجهی به تندرستي و سلامتی خود که نعمت بی بدیل الهی به انسان هاست بسیار مدیون هستند که آگاهانه، یا ناآگاهانه و ناچارانه حافظ این هدیه ناب پروردگار و امانتدار خوبی نبودند و البته وظیفه کسانی که فقط کار و کار و دویدن منابع انسانی را با نگاه از بالا و دستوری دیکته می کردند بسی سخت پاسخگو بودن را در دنیا و آخرت رقم زده و خواهد زد.
با پایان ماراتن دویدن و پله نوردی کسانی که سال های سال در مراکز علمی و دانشگاهی شایسته ترین فرهیختگان در حال تحصیل بودند و آنگاه که دانش آموخته شدنددر زیر چرخ های توسعه و پیشرفت مدیران سفارشی  لِه گردیده به کدامین حاصل دسترنج آنان به طرفه العینی نصیب از ما بهتران شد که کمترین آن شرمنده گی مقابل خانواده هایشان بود که باید گفت آن صف مقابل از ما بهتران علاوه بر بی توجهی  به رعایت حقوق، سلامتی و تندرستی سایرین؛ به خانواده و عقب افتادگی های ناشی از پایمال نمودن حق دیگران طی مسیر صادقانه و پاک کار کردن اکثریت همکاران خود بسیار مدیونند و گذشت زمان سره را از ناسره ها به حکم لایزال الهی جدا خواهد کرد و این گوی و این میدان که عصر کنونی زمانه امتحان پس دادن و پاسخگویی در محضر پروردگار است اگر به کنش و واکنش اعتقاد داشته باشند!.
«به‌ یاد داشته باشیم آنان  که حق الناس بر گردن خمیده اشان است حتی دل تنهایشان در جمع نیز تنهاست ! زیرا شاید در سکوت اندک وجدان باقیمانده خود به همه جفاشدگان بسیارمدیون باشند که هستند و جهان بدون شک نتیجه و حاصل پژواک داده ها و ستانده هاست  و فراموش نکنیم که ثروت آدم ها به مال آن ها نیست به حال خوب آن هاست!»

علیرضا کیهان پور