تا توانی به جهان خدمت محتاجان کن؛ به دَمی یا دِرمی یا قَلمی یا قَدمی...

فاخته- قلم  و کلمات روح و ضمیر زنده و پویا دارند و آنگاه زیبا و مانا می شوند که صادقانه حقایق و رخدادهای مدّ نظر را با دَوات و سپیدی صفحه همراه با راز و نیازها جاری نمایند.
آن کسی که عاشق و شیفته نوشتن و منعکس کننده رویدادها در قالب خبر، یادداشت، نوشتار، مقاله، گزارش و تحلیل است هرگز بر عهد و پیمان و منشور اخلاقی و رعایت الزامات در این راستا تا جایی که در توان دارد گامی به ناعهدی بر نخواهد داشت و منتظر تمجید، تجلیل و پاداش به غیر از "صاحب قلم" که همان ذات باریتعالی است ، نبوده و هرگز توقع تکریم و تشویق به جز "رُخ یار" ندارد اما اثر بخشی و اثرگذاری قلم را در حیطه کاری خود با گذشت زمان شاهد خواهد بود.
عرصه و گستره عظیم  بخش کشاورزی شامل آب، خاک، هوا، کشاورز، روستایی، عشایر، دامداران، مرغداران، تولیدکنندگان، بهره وران در عرصه دام، طیور و آبزیان و... به یقین برای افرادی که در این زمینه ها قلم و قدم را به شهود روح جوانمردانه گره زده اند پاداشی زیبا و مانا در دعاهای خویش و در خلوت خود به عاریه نهاده و بر فرض مثال آن کِسی که در مورد "حیوانات و موجودات بی زبان" می نویسد و دغدغه همه امور مربوط به  دام و طیور و آبزیان  را دارد یقین و ایمان داشته باشیم که پاداش این اقدام خداپسندانه در " آبی آسمان ها و در عرش الهی است " و در فرش زمین و خاک نیز چه دعای خیری زیباتر و با خلوص تر از دست به دعای یک پیرمرد یا پیرزنی که تنها سرمایه اش یک دام شیری، گوشتی و یا چند مرغ و خروس بومی در قلب یک روستای دورافتاده است؟ که پژواک یاری رساندن به آنان را از قلم و قدم نویسندگان و خبرنگاران به یادگار دارند.

«تا توانی به جهان، خدمت محتاجان کن؛ به دَمی یا دِرمی یا قَلمی یا قَدمی...

"هاتفی" گفت: 

که این "بیت" شنیدن دارد
و

"خدا" خواست 
که 

"یعقوب" نبیند یک عُمر 

"شهر" بی "یار"

مگر

ارزش دیدن دارد..‌؟!.»

علیرضا کیهان پور