من اهلِ "دل و چای هل و لعلِ" نگارم ... "پانزدهم مهر ماه روز ملی روستا و عشایر"

فاخته- در دل دشت‌های سبز و کوه‌های سر به فلک کشیده ایران، جایی که بوی خاک تازه و علف‌های کوهی در هوا پیچیده است، زندگی جاری است؛ زندگی‌ای که با مهربانی، رنج و عاشقانه‌های ساده اما بی‌ادعا پر شده است.
 عشایر و دامداران، حافظان سنت و طبیعت‌اند؛ انسان‌هایی که با دل و دست، روزهای سخت را به شب‌های آرام و پر از خاطره تبدیل می‌کنند.

صبح‌ها با عطر چای هل

خورشید که از پشت کوه‌ها سربرمی‌آورد، صدای گوسفندان و بزها در دشت‌ها طنین‌انداز می‌شود. زنان روستا و عشایر با دستان پُر مهرشان چای هل‌دار می‌ریزند و عطر گرم آن خانه‌ها را پر می‌کند؛ عطری که با نسیم صبحگاهی می‌آمیزد و دل‌ها را تازه می‌کند. 
این چای نه فقط نوشیدنی، که نمادی از عشق به زندگی است؛ لحظه‌ای که دل‌ها را به هم نزدیک می‌کند و شور زندگی را زنده نگه می‌دارد.

عشق در میان دشت‌ها و مراتع

زندگی عشایر با عشق گره خورده است؛ عشقی به زمین، به حیوان، به همسایه و حتی به هر گل و سبزه‌ای که در مسیرشان رشد می‌کند. هر بز یا گوسفند و گوساله ، نه تنها محصول روزمره زندگی، که همراه و مونس است.
 مردان و زنان عشایر با مراقبت و دلسوزی، هر موجود زنده‌ای را می‌بینند و احترام می‌گذارند؛ عشق در رفتار، در نگاه و در مهربانی‌شان جاری است.

شب‌های "آتش و قصه"

وقتی شب‌ها در کوهستان و دشت فرامی‌رسد، عشایر و دامداران کنار آتش می‌نشینند. نور نرم و گرم شعله‌ها، صورت‌ها را روشن می‌کند و قصه‌ها و آوازهای کهن، فضای شب را آکنده می‌کند. داستان‌های عشق، شجاعت و وفاداری در این شب‌ها زنده می‌شوند؛ قصه‌هایی که از نسلی به نسل بعد منتقل می‌شوند و دل‌ها را به هم نزدیک می‌کنند.

زندگی ساده، اما غنی از احساس

زندگی عشایر و روستاییان ساده است، اما هر لحظه آن سرشار از احساس و معناست.
 این انسان‌ها شاید کم‌تظاهر باشند، اما غنی‌ترین دل‌ها را دارند. 
محبت و مهرشان، مانند نسیم سَبُکِ کوهستان، بی‌صدا اما نافذ است. نگاهشان به دنیا با چشمانی که سال‌ها سختی و رنج دیده‌اند، پر از فهم و صمیمیت است.

دل و لعل نگار

در این زندگی عاشقانه، چای هل و نگاه لعل‌گونه‌ی نگار نماد زیبایی و شور زندگی‌اند.
 چای هل‌دار، لحظه‌ای گرم و آرام‌بخش است که دل‌ها را پر از امید می‌کند؛ نگاه نگار، نشانه‌ی عاشقانه‌ای است که هر روز جاری می‌شود. 
در دل کوه‌ها و دشت‌ها، این دو، روایتگر عشقی هستند که ساده اما جاودانه است.

سنت‌ها و فرهنگ عشایری

عشایر و روستاییان ایران نه فقط زندگی روزمره، بلکه حافظان فرهنگ و سنت هستند. موسیقی محلی، رقص‌ها، لباس‌ها و غذاهای سنتی‌شان، همگی گواهی بر ریشه‌های عمیق فرهنگی و عشق به سرزمین دارند.
 هر آیین و هر رسم، نشانی از احترام به گذشته و ارزش‌های انسانی است که نسل‌ها با دل و جان آن را حفظ کرده‌اند.

و زندگی ادامه دارد..

زندگی عشایر و دامداران ایران، عاشقانه است؛ عاشقانه و بی‌ادعا، سرشار از مهربانی، وفا و معنویت.
 اینجا هر چای هل‌دار، هر نگاه لعل‌گونه و هر قصه شبانه، نشانی از زندگی‌ای است که ساده اما عمیق و سرشار از عشق است. زندگی در دل دشت و کوه، درس انسانیت و عشق واقعی است؛ درس‌هایی که هیچ شهری و هیچ پول و قدرتی نمی‌تواند به آن‌ها برسد.

بیشتر بخوانید:

بازتاب "فرهنگ بومی" در کتاب "تک‌نگاری روستای حاجی‌آباد لک‌ها" در قم

<< و اگر در "شهر قصر" هم بسازیم بازهم "تنهاییم" ...>> اگر در مهاجرت ناخواسته،  به خانه  و کاشانه مادرانه و پدری سَری نزنیم و هرگز چنین مباد!.

«۱۵ مهرماه فرا رسیدن روز "ملی روستا و عشایر" خجسته باد.»/778

                 علیرضا کیهان‌پور