یادداشت؛ علیرضا کیهان پور:
«روستایی مانده‌ام، تا روستا بماند...» نخستین موزه "مردم‌ساخت" در روستای "وِرجان قم" ؛ جلوه‌گاه عشق، فرهنگ و پهلوانی بی‌ادعا
فاخته- وِرجان، یکی از هزاران روستای این سرزمین است. اما از میان ۲۸ هزار روستای ایران، تنها یک روستا، میزبان نخستین «موزه مردمی روستایی کشور» است؛ موزه‌ای که نه با بودجه میلیاردی ساخته شده باشد و هزینه بازدید آن نه دهها هزارتومان بلکه با ذکر ۱۴ صلوات هزینه بلیت ورودش را می‌پردازید.
سازنده این موزه، مردی است برخاسته از همان خاک، تربیت‌یافته غیرت روستایی و آراسته به مرام پهلوانی "امیر عسگری". وی اگرچه سال‌ها در تهران زیسته، اما دلش هرگز از ورجان جدا نشده است.
موزه‌ای در دل خانه پدری
موزه روستایی ورجان، با دستان پرمحبت یک روستازاده شکل گرفت؛ از خانه‌ای قدیمی که حالا به خانه خاطره‌ها بدل شده. در دل این خانه، اشیای اصیل زندگی سنتی از چراغ گردسوز و مشک آب تا کفش دست‌دوز و غربال گندم، با ظرافتی خاص چیده شده‌اند.
هزینه ورود؟ فقط ۱۴ صلوات!
در روزگاری که حتی پارک‌ها هم پولی شده‌اند، آقای عسگری ورود به موزه را «نذر فرهنگی» کرده است. بازدیدکننده‌ای که وارد موزه می‌شود، پیش از هر چیز صلواتی نثار اهل‌بیت (ع) می‌کند؛ به‌ویژه برای ارواح شهدای کربلا که در عمق جان این مرد روستایی جای دارند.
تجلی منش روستایی و پهلوانی در یک موزه
موزه ورجان تنها محل نگهداری اشیاء نیست، بلکه «پیکره زنده فرهنگ روستایی» است. اینجا:
آسیاب دستی، نقش دانشگاه دارد
داس و بیل، به مثابه سند مالکیت تاریخ‌اند
و صدای کفگیر بر دیگ مسی، نغمه‌ای است از سادگی و شرافت زندگی
"امیر عسگری:، مردی از نسل ریشه‌داران
ریشه‌اش در خاک، دلش در آسمان
امیر یک پهلوان است، اما نه از آن‌ها که در گود زورخانه با کباده سینه سپر می‌کنند. بلکه از آن‌دست مردانی که بی‌سر و صدا، با مرام، ادب، صفا و اخلاص، برای روستایشان سنگ تمام می‌گذارند. در نگاهش، روستا نه عقب‌ماندگی، که اعتبار است.
عاشق روستا، دلبسته سیدالشهداء علیه السلام
آقای عسگری سال‌هاست که در ایام محرم، خانه‌اش را حسینیه کرده؛ از تهران تا ورجان، با نذری، روضه و چراغ عزاداری. همه را دعوت کرده، بی‌دعوتنامه، بی‌پرده و بی‌ادعا.
گفت‌وگوی اختصاصی با پهلوان امیر عسگری،
چطور شد که به فکر ساخت موزه روستایی افتادید؟
امیر عسگری: بعضی از وسایلی که مادرم و پدرم با آن‌ها زندگی می‌کردند، داشتند نابود می‌شدند. دیدم حیف است. این‌ها فقط اشیا نیستند، ریشه‌اند... تصمیم گرفتم هر چه دارم جمع کنم، مردم هم آوردند و شد این نخستین موزه مردمی روستایی ایران^
چرا صلوات را به‌جای بلیت انتخاب کردید؟
عسگری: برای اینکه این موزه را نذر کرده‌ام به سیدالشهداء صلوات الله علیه . نه دنبال پولم، نه شهرت. دلم می‌خواهد هرکه وارد می‌شود، اول دلش را بفرستد کربلا...
اگر مردم دیگر روستاها بخواهند چنین موزه‌ای بسازند، چه باید بکنند؟
عسگری: لازم نیست کسی ثروتمند باشد. همین که عاشق روستا باشی، کفایت می‌کند. دل که باشد، راه خودش را باز می‌کند.
آثار و برکات این اقدام فرهنگی
آموزش نسل جوان به سبک زندگی گذشتگان
احیای زبان و گویش محلی
اجتماعی
افزایش همبستگی در روستا
ایجاد مشارکت بین نسلی
اقتصادی
تقویت بوم‌گردی
رونق محصولات محلی و صنایع‌دستی
آموزشی
الگویی برای مدارس و دانشجویان مردم‌شناسی
ابزار یادگیری تجربی برای کودکان
عزاداری بی‌ریا در تاسوعا و عاشورای حسینی
در روستای ورجان، هر سال تاسوعا و عاشورا، سفره‌ای باعشق گسترده است که در آن غذای جسم و روح، با هم تقدیم می‌شود. آقای عسگری با اخلاص تمام، مجلس روضه برپا می‌دارد؛ نذری‌ها ساده اما پرنورند، عَلَم‌ها خروشان و دل‌ها بیدار.
همه مردم ایران، بدون استثنا، بر سر سفره کرامت این روستای عاشق کربلا دعوت‌اند. با یک صلوات وارد شوید، با هزار سلام خارج.
مسیر دسترسی به روستای ورجان
روستای ورجان، واقع در شهر کهک استان قم، فاصله از شهر قم: حدود ۳۰ کیلومتر، از قم به سمت جاده قدیم و یا اتوبان کاشان بعد از کهک، تابلوی "روستای ورجان"، در نقشه گوگل نیز با جست‌وجوی "موزه روستایی ورجان" قابل دسترسی است.
نتیجه‌گیری: فرهنگ، ایمان، مرام = روستا
موزه ورجان فقط یک اتاق نیست، یک بیانیه فرهنگی مردمی است که می‌گوید:
«اگر می‌خواهی کشورت را بسازی، از روستایت شروع کن. اگر می‌خواهی روستایت را زنده کنی، از دل خودت شروع کن.»
امیر عسگری، مردی که پهلوانی را با فرهنگ و دین آمیخته و ثابت کرد یک نفر، می‌تواند ۲۸ هزار روستا را بیدار کند.
آری و تا زنده ام «روستایی مانده‌ام، تا روستا بماند…»
روایت یک پهلوان بی‌ادعا که با ۱۴ صلوات، تاریخ کهن روستایش را نجات داد.
«فراموش نکنیم که "پهلوان امیر عسگری" با سفر به بیش از ۵۰ کشور جهان هنوز دل در گروی روستای زیبا و زادگاه خود دارد و هرگز به فرهنگ، سنت ها و پایه های اصالت و سلامت و بی ریای روستا، بی تفاوت نبوده و نیست و این یعنی تفسیر زندگی در دل زیبایی ، معنویت، پاکی ، رشد و بالندگی در متن تاریخ اسطوره ای این آب و خاک مقدس که پرچم سرافرازی آن همیشه در اهتزاز است.»/۶۸۷
علیرضا کیهان‌پور
دسترسی سریع
بخش های مفید
راه های ارتباطی
