پرونده ویژه / رعایت "کرامت انسانی و امنیت غذایی" در بحران

پرونده ویژه /  رعایت "کرامت انسانی و امنیت غذایی" در بحران

چگونه در "روزهای سخت" ، با هم سفره‌ای از "امید و همبستگی" بیافرینیم؟

بحران و کرامت؛ آزمونی برای وجدان جمعی

فاخته- در طوفان بحران‌های گوناگون—اعم از اقتصادی، اقلیمی، بهداشتی یا اجتماعی—نخستین جبهه‌ای که زیر ضربه می‌رود، سفره مردم است. گرانی، کمبود، اضطراب، صف، احتکار و تبلیغات ناامیدکننده، همه و همه دست به دست هم می‌دهند تا آشپزخانه خانه‌های ساده، میدان نبردی برای بقا شود.

اما در همین شرایط سخت، جامعه‌ای که می‌خواهد بماند، باید به اصولی فراتر از بقا پایبند باشد: اصل کرامت انسانی.

غذا فقط کالری و پروتئین نیست. غذا نشانه احترام به انسان است؛ به‌ویژه آن‌گاه که فرد در آسیب‌پذیرترین وضعیت خود قرار دارد: کودک، مادر باردار، سالمند تنها، بیمار ناتوان یا خانواده‌ای فقیر و بی‌پناه که  یگانه پناه امن آنان فقط خداست.

سفره‌ای به وسعت رعایت کرامت انسانی 

در روزهایی که بازار ناآرام است، قیمت‌ها بالا و دست‌ها کوتاه‌تر شده‌اند، نخستین نشانه بحران، نه در رسانه‌ها که در آشپزخانه‌ها دیده می‌شود. وقتی اضطراب به سفره می‌رسد، هیچ‌کس در امان نیست اما برخی بیش از دیگران آسیب‌پذیرند: کودکان، مادران باردار، سالمندان تنها و بیماران خاموش.

در این میان، وظیفه‌ای نه‌فقط اقتصادی، که اخلاقی بر دوش همه ماست:
پاسداری از امنیت و کرامت غذایی آنان که نمی‌توانند از خود دفاع کنند.

 مادران باردار؛ حافظان نسل، نه قربانیان بحران

بارداری، نه‌فقط یک دوره زیستی، بلکه "دوران مسئولیت برای دو جان" است.
بحران‌های غذایی اگر دسترسی به آهن، پروتئین، لبنیات و مواد مغذی را کاهش دهند، سلامت مادر و آینده نوزاد را به خطر می‌اندازند. "مادران باردار"، ستون "اصلی سلامت نسل" آینده‌اند؛ باید در "اولویت تغذیه‌ای"قرار گیرند  و نه در حاشیه!.

چکار می توانیم انجام دهیم؟

ایجاد سبدهای تغذیه حمایتی برای مادران باردار توسط مردم، خیرین و نهادهای محلی.

اطلاع‌رسانی دقیق درباره رژیم‌های غذایی کم‌هزینه و مغذی با محور حبوبات، سبزیجات و منابع پروتئینی جایگزین.

فعال‌سازی مراکز بهداشت محله به‌عنوان پایگاه‌های تغذیه امید، نه صرفاً درمانگاه.

 سالمندان تنها؛ سفره‌هایی که نباید خاموش بمانند.

سالمندانی هستند که دیگر فرزندی ندارند، یا اگر دارند، دستشان بسته است. زنانی که سال‌ها در سکوت خانواده را اداره کردند، اکنون در تنهایی با نان خشک روز را به شب می‌رسانند.
"در بحران های ناخواسته، آن‌که صدایش کمتر است، نیازش بیشتر" است.

پیش به سوی مهربانی بیشتر

همسایگی با معنا: پرسش ساده «چیزی نیاز ندارید؟» می‌تواند جان نجات دهد.

تشکیل شبکه‌های کوچک داوطلبانه در هر کوچه برای تهیه یک وعده غذای گرم هفتگی برای سالمندان.

ساخت بسته‌های غذایی ساده، ولی مغذی با رعایت نیازهای خاص (کم‌نمک، کم‌چرب، پرآب).

 اینجا و هر محله ای جایی‌ست که تامین «غذا» تبدیل به «ادای احترام» می‌شود.

رسانه‌ها؛ خط مقدم امید در دوران سختی

در این‌گونه شرایط، رسانه‌ها فقط گزارشگر بحران نیستند؛ مسئول پخش امیدند.
کودکی که لب به غذا نمی‌زند، مادری که نگران کمبود شیر است، سالمندی که نمی‌داند چگونه دارو و غذا را با هم تأمین کند،همه و همه، نیاز به امیدی علمی و عملی دارند. رسانه‌ها نباید با سیاه‌نمایی، دل‌ها را بلرزانند و نباید با شعارهای بی‌پشتوانه، اعتماد را از بین ببرند.

وظیفه رسانه‌ها

آموزش همدلانه و علمی برای استفاده بهینه از منابع غذایی در خانه‌ها.

معرفی راهکارهای واقعی، بدون اغراق و بی‌اعتمادسازی

برجسته کردن نمونه‌های مردمی موفق در همیاری، تا الگوسازی از «همسایه خوب» به جای قهرمان خیالی.

 حتی یک لقمه غذا، حق است؛ کرامت، اصل است و امید، ضرورتی حیاتی

ما در یک جامعه واحد یکپارچه هستیم. اگر کودکی گرسنه بخوابد، همه ما مسئولیم. اگر مادری نگران شیر فردایش باشد، سکوت اطرافیان یک خیانت است.
در روزهای سخت، ما باید نه فقط سفره‌ها، که دل‌ها را با هم و عاشقانه پهن کنیم.
نه برای "ثواب، نه از سر ترحم" ، بلکه برای آن‌که «شرافت انسانی» همین‌جاست که معنا پیدا می‌کند.

 نگذاریم "روزگار بَدسِگال" ، طعم کرامت انسانی را از کسی بگیرد.
با هم، بی‌هیاهو، بی‌سیاسی‌کاری، اما با قلبی گرم و اندیشه‌ای روشن و با دعا و نیایش درون وجود خود و با آرامش روحی الهی ،بدانیم که فقط از خدا و بندگان خوب خدا، کرامت انسانی را باید توقع داشته باشیم./۶۸۳
            علیرضا کیهان‌پور