عجب "قایقرانی" داشت این "ملوان" ، پرواز ۲۷ ساله "سیروس و راستین"

فاخته- اما ۱۸ فروردین سال ۱۳۷۷، در حالی که هیچ‌کس انتظار چنین فاجعه‌ای را نداشت، سیروس قایقران در یک تصادف مرگبار در کنار پسرش راستین هشت ساله جان خود را از دست داد. این حادثه نه تنها یک فقدان بزرگ برای دنیای فوتبال ایران بود، بلکه دردی عمیق در دل همه کسانی که او را می‌شناختند و دوست داشتند، ایجاد کرد.

"سیروس قایقران" به عنوان کاپیتان تیم ملی ایران و ملوان، همواره به عنوان الگویی از اخلاق و حرفه‌ای‌گری در فوتبال شناخته می‌شد. او با حضورش در زمین، همواره الهام‌بخش بود. بازی‌هایش نه تنها از نظر فنی بلکه از نظر روحیه‌  جنگندگی‌اش به یاد می‌ماند. قایقران هرگز از تلاش و فداکاری در میدان فوتبال دریغ نکرد. در بازی‌های ملی، با پیراهن تیم ملی ایران، از جان و دل برای سربلندی کشورش بازی می‌کرد. یاد آن لحظات طلایی که در کنار هم‌تیمی‌هایش در زمین می‌دوید و می‌جنگید، در دل هواداران فوتبال ایران همیشه زنده خواهد ماند.

اما این همه درخشش و افتخار، ناگهان با آن حادثه تلخ به پایان رسید. ۱۸ فروردین ۱۳۷۷، در مسیر بازگشت از یک سفر خانوادگی، در جاده امامزاده هاشم (ع) رشت، "سیروس قایقران و پسرش راستین" در "تصادف رانندگی و در اثر بی مبالاتی راننده و انحراف به چپ یک کامیونت خاور"  جان شیرین خود را از دست دادند و همسر ایشان نیز مجروح شد. این حادثه نه تنها به خانواده و بازماندگان مرحوم قایقران، بلکه به کل جامعه فوتبال ایران لطمه‌ای بزرگ وارد کرد. در آن روز، ایران یکی از بزرگترین قهرمانانش را از دست داد و دل میلیون‌ها هوادار فوتبال شکست. هوادارانی که "سیروس قایقران" را نه تنها به عنوان یک ورزشکار، بلکه به عنوان یک نماد ملی می‌شناختند و دوستش داشتند.

"سیروس قایقران"، با تمام ویژگی‌های انسانی‌اش، نه تنها یک بازیکن بزرگ، بلکه یک انسان بی‌ادعا و شریف بود. در دوران حرفه‌ای خود، همواره احترام به بازیکنان تیم اش و رقیبانش را رعایت می‌کرد و از مرزهای تیم و باشگاه فراتر می‌رفت تا برای کشورش افتخار بیافریند. 
در حالی که برخی از بازیکنان به دنبال جلب توجه و شهرت بودند، سیروس همیشه در پس‌زمینه و در قالب کار گروهی به دنبال دستاوردهای بزرگتر بود.

در کنار افتخارات فوتبالیش، یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های او، عزم راسخ و روحیه غیرقابل شکستش بود. حتی زمانی که تیم ملی ایران در شرایط سختی قرار داشت، سیروس قایقران به عنوان یک رهبر، همواره به هم‌تیمی‌های خود انگیزه می‌داد و آن‌ها را به جلو می‌راند. او یکی از معدود بازیکنانی بود که با تمام وجود به این باور رسیده بود که فوتبال می‌تواند وسیله‌ای برای اتحاد، امید و افتخار برای مردم باشد.

مرگ سیروس قایقران نه تنها دنیای فوتبال ایران را تکان داد، بلکه باعث شد تا بسیاری از جوانان و هواداران فوتبال متوجه ارزش‌هایی شوند که او در زندگی و حرفه‌اش به آن‌ها اهمیت می‌داد .
تلاش بی‌وقفه، صداقت، و عشق به وطن. یاد او همیشه در دل‌ها باقی خواهد ماند، چرا که او نه تنها در میدان فوتبال بلکه در دل مردم ایران، زندگی کرد. به همین دلیل است که پس از سال‌ها، هنوز صدای نامش در گوش فوتبال‌دوستان می‌پیچد و یاد او در قلب‌های مردم زنده است.

امروز، اگرچه سیروس قایقران در میان ما نیست، اما خاطراتش همیشه در ذهن و دل هواداران فوتبال ایران باقی خواهد ماند. او نه تنها یک ورزشکار، بلکه یک قهرمان حقیقی بود که با مرگش یادآوری کرد که بزرگترین پیروزی‌ها در "زندگی، نه در میدان‌های ورزشی، بلکه در انسانیت و ارزش‌هایی" است که انسان‌ها در زندگی خود به آن‌ها پایبندند.
 نام و یاد سیروس قایقران همیشه در تاریخ فوتبال ایران می‌درخشد و نامش تا همیشه در قلب‌های ایرانیان خواهد ماند.
پس از این حادثه تلخ و بر اساس مستندات بسیاری از خانواده ها نیازمند گفتند که سیروس زندگی بسیاری از ما را از فروپاشی اقتصادی و اجتماعی نجات داد. 
تعدادی از معتادان را درمان و به زندگی  پایدار دوباره به جامعه برگرداند و موجب گره و کارگشایی و اشتغال بسیاری از جوانان و سرپرست خانوار استان گیلان به ویژه "بندرانزلی" و تغییر مسیر زندگی بسیاری از نوجوانان و جوانان به عرصه   ورزش و خصلت چهان پهلوانی و دستگیری از حاجتمندان شد.

به خاطر همین ویژگی های اخلاقی و تلاش و جنگندگی در جوامع انسانی و ورزشی بود که امروز ۱۸ فروردین ۱۴۰۴ هنوز پس از " ۲۷ بهار خزان شده آنان" طی مراسمی به رسم همه ساله بسیاری از دوستدارانش بر سر مزار "سیروس  و راستین"   از بسیاری از نقاط کشور در "محله کلویر بندر انزلی" گردهم می آیند و یاد و خاطره این ورزشکار وطن را هنوز زنده  نگاه می دارند.
«لذا با این یادبود و گرامیداشت تسلسل وار ۲۷ ساله  باید گفت :" چه قایقرانی داشت این ملوان" ... و اما جان کلام این یاداشت این است که از آنجا که ذات مقدس احدیت "ستار العیوب"  است به  سخنان "برخی فوتبالیست های "ملی پوش و نه باشگاهی"  هم دوره ایشان " که متاسفانه (پس از کوتاه شدن دستِ مرحوم قایقران از این جهان فانی" ،  "عیان العیوب" شدند؛ نباید هرگز توجه نمود چون این راه و رسم جوانمردی نبوده ، هست  و نخواهد بود زیرا خداوند مهربان و هستی بخش "پوشاننده عیوب بندگان خویش و ارحم الراحمین جاودان' است.
یادشان گرامی و روحشان شاد باد.»/ 629

              علیرضا کیهان پور

# منهای دامپزشکی