انسان ها را در سوگ زیست بوم خود از دست «سولاستالجیا» "Solastalgia" برهانیم / همه ما مسؤولیم...

فاخته- تخریب یک باغ راه، یک تغییر کوچک در مسیر روزانه پیاده روی، مشاهده کوه هایی که قبلا پوشیده از برف بوده و در زمانه تغییر اقلیم از نبود آن احساس ناخوشایندی داریم که ریشه در باورها و خاطراتی دارد که می تواند موجب استرس، اضطراب و از حالت فردی به یک تجربه نگران زای همگانی و جمعی تبدیل می شود که پروفسور "گِلن آلبِرشِت" استرالیایی در سال ۲۰۰۵ میلادی در این راستا و بر اساس مطالعات و پژوهش های کاربردی خود،  واژه «سولاستالجیا» این مفهوم جدید را به "ادبیات روان شناسی و محیط زیستی" اضافه نمود.

وقتی در منطقه و روستایی زندگی می کنیم که در یک طبیعت زنده و شاداب، قابِ زندگی و سرخوشی لذت نفس کشیدن   و در همجواری درختان، چشمه سارها، رودخانه ها، دریاچه ها، کوه ها، مسیر روزانه ، انواع دام و طیوربومی و آبزیان، پرندگان، حیوانات وحشی و... گذران عمر را داریم، اگر به هر دلیلی دچار تغییرات زیست محیطی و مخاطره زیستگاه ا(هبیتات/ کُنج و نیچ) اکولوژیکی شود، نیاز به توجه و برگشت به پایداری گذشته دارد که دغدغه جمعی ساکنان این زیست بوم است  که برای جامعه نگران مثال زده فوق الاشاره از دست رفتن تدریجی و یا ناگهانی ناشی از حوادث و مخاطرات طبیعی و غیرطبیعی مانند یک خلاء روحی روانی و از دست دادن زیست بوم منطقه و یا روستایی است که همه عمر خود و گذشتگانشان  صرف رشد، توسعه و آبادانی اش شده و شبیه از دست دادن بخشی از وجودشان است و بر اساس مطالعات جهانی و منطقه ای این بحران ها مساله ای فراتر از فقدان منابع و منافع مالی است زیرا احساس مسوولیت و تعصب به زیستگاه و زادگاه بومی هرگز با خط کش مالی و منافع شخصی اندازه گیری نمی شود و یک احساس زیبای روح، روان، آرامش درونی، آسایش بیرونی، قلب و  وجود سرشار از عشق و تعلق خاطر و دلبستگی و وابستگی به زیست بوم و محیط زیست انسان ها است که ریشه در فطرت الهی انسان ها در همه کره مسکون دارد. 
«فرهنگ سازی و استفاده از رسانه ها و اصحاب قلم در فضای آنلاین، بَرخط و غیربَرخط می تواند انسان های پناه برده به زیست بوم نوستالژیک خود را که در سوگ و رنج تغییرات اقلیمی در بیم و امید به سر می برند از دست و تَله "سولاستالجیا" رهانیده و بازگشت به آرامش جمعی را موجب شوند، زیرا همه ما مسؤولیم.»/۳۳۶

علیرضا کیهان پور