خبری در راهست.... ویترین مافوق تصور مِتاوِرس؛ ایل و تبار "نوپا میخ زن های آماتور" را به " چهار میخ و صُلابه "' خواهد کشید!

فاخته- جمع متخصصانی  که در سال ۱۳۳۸ در اراضی و تپه های کج و محدّب و مقعر خاکی و بی درخت و چمن واقع در شمال تهران و در جوار بزرگراه  شهیددکتر چمران کنونی را به عنوان انتخاب و جانمایی نخستین سایت نمایشگاه بین المللی ایران* که بعدها به نام "شرکت سهامی نمایشگاه بین المللی تهران" به شهره جهانی و منطقه ای معروف شد در دستور کار داشتند، هرگز فکر نمی کردند که پس از شش دهه موج نو و رخداد غول فناوری های شتابان دقیقه ای  همه مسائل را به چالش کشیده و اگر اراده ای برای همگام و همسو بودن با پدیده های شگرف جهان اینترنت،رمزارزها، متاورس،بلاکچین‌، فضای آنلاین فرا جهانی و...بتواند همگان را از مزایای آن برخوردار نماید و البته تهدید ها و برخی عوارض منفی آن را با تدوین قوانین بازدارنده در بستری از تبدیل تهدید احتمالی به فرصت های مطلوب در همه ابعاد بشردوستانه و احترام به چارچوب حاکمیت های ملی در سراسر جهان به منصه ظهور و حضور برسانند.
برگزاری نمایشگاه های بین المللی مجازی فرا جهانی و جامع در ژاپن،آلمان، هلند، فرانسه، نروژ، دانماراک، بلژیک، اتریش، انگلستان، ایالات متحده،  چین، دوبی و مختصر در ایران و...در چندسال گذشته به طور آزمایشی  در حال بررسی های مبتنی بر خطا و آزمون های انسانی است که در جست‌وجوی  یک چارچوب متقّن و الزامات قانونی و مدوّن در تدوین  انواع و اقسام قوانین ، آیین نامه های اجرایی،  روش و شیوه های خاص حکمرانی هر کشوری است که یک اجماع نسبی جهانی را به عنوان یک دستاورد جهانی مطرح خواهد نمود.

"متاورس" می کوشد که در بستر اینترت  فراجهانی در جستجوی تطبیق دنیای واقعی با فضای مجازی با "آواتارهای"  خاص خود باشد و برگزاری این نمایشگاه ها با استفاده از فضای سه بُعدی و رها شدن از فضای کهنه دو بُعدی کنونی با استفاده از عینک ها و تراشه های مخصوص سه بُعدی ، عرصه جهانی را با تحولات نوین  با خصوصیات منحصر به فرد خود ویگانه پرچمدار کاهش هزینه های غیرضروری، افزایش بهره وری زمان و مکان و حضور همزمان مخاطبان و بازديد ادر هر لحظه و فارغ از دل‌مشغولی های روزمره و احساس افراد بازدید کننده در متن و بطن و لمس خودباوری مجازی  با "NLP"  یا همان زبان بدن و حرکات رفتاری در هزاران کیلومتر دورتر از آشیانه و کاشانه خود می باشد.
"متاورس" در بسیاری از نیازها و الزامات کنونی جهان مانند کشاورزی،آب مجازی، کشت های فراسرزمینی، مبارزه با جهش های(موتاسیون های خطی، نقطه ای و ساختاری) محیطی و ژنتیکی، صنعت دارو و مکمل های انسانی و دامی و گیاهی، محیط زیست،گردشگری،آموزش،انتقال یافته ها، ترویج ،کتاب، رسانه و مطبوعات، معدن، داد و ستد، کسب و کارها، فروش زمین مجازی، مطالعات باستان شناسی، احیای قنوات وکاریزها، احیا و لایروبی رودخانه ها، تالاب ها و مصب های آبراها، برپایی انواع نمایشگاه ها، اجاره دائمی و موقتی غرفه ها، صنعت مُد، فیلم برداری، موسیقی، کفش و پوشاک، دارو و لوازم بهداشتی و آرایشی، بیمارستانی و درمان پزشکی با استفاده با هوش مصنوعی(AI) ، نمایه سازی و تحلیل محتوا، پایان نامه های دانشجویی، ترکیب بندی تخصصی گروهای مجازی، اِفکت های هوایی، دریایی و زمینی، مدارس، زبان آموزی پیشرفته، سمینارها، نشست ها و جلسات، تدوین اطلس های گیاهی و جانوری، تنوع زیستی‌، مبارزه با آفات ، تکامل و  فیتنس‌،تغذیه، ورزش‌، مسابقات جهانی و المپیک، صنعت غذا و خوراکی ها‌، گشت و گذار در اماکن تاریخی، رویداد های اقتصادی، اجتماعی و صنعت هوا پیمایی و سفرهای هوایی‌، تکثیر و پرورش انواع گل و گیاه و دام، طیور، آبزیان و دوزیستان، صنعت سینما و پویا نمایی، آزمايشگاه ها و....صدها مورد از این عرصه ها نوید بخش این است که خبری در راهست.
اما بدون شک و تردید برگزاری نمایشگاه های ویترینی جذاب ،مافوق تصور و هیجانی "متاورس" موسوم به "ME" پایان عصر "نوپامیخ زن های آماتور" که فقط تابلو، بنر، استند، قاب عکس، پوستر و خطاطی در فضای فیزیکی نمایشگاه را در چنته خود دارند  بوده که با هزینه های مادی و غیرمادی منابع مالی و انسانی صرفا به "شووآوف" مشغول هستند.
«آری! برگزاری ومشاهده نمایشگاه های متاورسی و سه بُعدی و گشت گذار تطبیقی با فضای مجازی و حس حضور بازدید کننده به طور همزمان تمامی مرزها و سرحدات را به چالش علمی کشانیده و این ویترین فوق  العاده هنری چه بخواهیم و چه نخواهیم ؛ "ایل و  تبار نمایشگاه های فیزیکی و "نوپا میخ زن های آماتور"  را که فکر می کنند در کار خود حرفه ای هستند! ، به "چهارمیخ و صُلابه" کشانیده و در آینده نزدیک خواهد کشاند.» /327

علیرضا کیهان پور

* شرکت سهامی نمایشگاه های بین المللی "تهران" در سال ۱۳۳۸ مکان یابی، سال ۱۳۴۶ پایان ساخت و سازها  و سال ۱۳۴۸ با بهره برداری آزمایشی  و حضور بسیار محدود ۳۱ کشور کار خود را آغاز نمود اما در نیمه نخست  شهریور سال ۱۳۵۲ به طور رسمی و با حضور ۱۰۰ کشور جهان ، به مدت یک هفته رسمی ،  با تمدید سه روزه  اما با حضور تاریخی ۱/۰۰۰/۰۰۰ نفر بازدید کننده (جمعیت کشور در آن سال حدود ۲۸ میلیون نفر بود) داخلی و خارجی شروع به کار نمود که تاکنون نیز به حیات بالنده و دوست داشتنی خود با دَه ها هکتار زمین، درختان و پوشش گیاهی مفرح، مسجد بزرگ، تمیز و زیبا با شاهکار هنری توسط معماران و مهندسان ایرانی ، صد ها متر مربع زیربنای سالن ها، ساختمان های اداری، خیابان های دسترسی داخلی، پارکینگ شمالی، جنوبی، شرقی ‌، غربی و سایر امکانات فعلی،

غذاخوری ها، سفره خانه های سُنتی، چیدمان  مبلمان استراحتی، فست فودها ، آب نما و... زنده و پایدار می باشد که یک میراث کهن و مانای فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی به شمار می آید.