سازمان "FAO"، ستون به سقف خانه می زند

 توانمندسازی زنان افغانستان از مسیر پرورش مرغ بومی

فاخته- سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد (فائو) با اجرای طرح پرورش مرغ‌های خانگی برای زنان افغان، نه‌تنها به دنبال تغذیه‌ی بهتر است، بلکه در حال بازسازی ستون‌های فرو ریخته‌ی "معیشت و کرامت انسانی: است.

 از کمک تا کرامت

در جهان توسعه، آسان‌ترین کار پخش آرد و برنج است؛ دشوارترین، برگرداندن اعتمادبه‌نفس به انسان‌هایی است که سال‌ها منتظر کمک بوده‌اند.
فائو با این برنامه کوچک اما هوشمندانه، از مسیر ترحم فاصله گرفته و ابزار تولید را به دست زنان سپرده است.

مرغ‌هایی که امروز در حیاط خانه‌های "بادغیس و غور: دانه می‌خورند، فقط پرنده نیستند؛ نماد اختیار و استقلال هستند.
زنان افغان با پرورش آن‌ها نه‌فقط درآمدی پایدار به دست می‌آورند، بلکه بار دیگر به خود باور دارند — باوری که هیچ وام یا پروژه‌ای نمی‌تواند جای آن را -- بگیرد.

 انقلاب بی‌صدا در حیاط‌های خاکی

در جامعه‌ای که زن برای دهه‌ها از تصمیم‌گیری اقتصادی کنار گذاشته شده، پرورش مرغ یک اقدام ساده نیست؛ تمرین استقلال است.
زنی که دانه می‌پاشد، خرج و دخل را می‌نویسد و در بازار تخم‌مرغ می‌فروشد، در حقیقت دارد تمرین می‌کند «چگونه خود را اداره کند.»

این یعنی نخستین گام در بازسازی ملت از درون خانواده‌ها.

این حرکت آرام، انقلاب خاموشی است که نه تیتر بزرگ دارد، نه مراسم افتتاحیه.
اما هر بار که زنی از فروش تخم‌مرغ هزینه‌ی داروی فرزندش را می‌پردازد، توسعه‌ی انسانی یک قدم جلوتر می‌رود.

 ستون‌هایی از امید، سقف‌هایی از پایداری

عنوان این یادداشت، «فائو ستون به سقف خانه می‌زند»، استعاره‌ای است از بازگشت امید در دل بحران.
فائو با آموزش، تجهیز و حمایت از زنان پرورش‌دهنده، ستون‌هایی از تاب‌آوری ساخته تا سقف خانواده از فروپاشی در امان بماند.

هر زن روستایی امروز یک ستون است؛
هر تخم‌مرغ، آجر کوچکی از بنای معیشت؛
و هر لبخند در چهره‌ی کودکی سیر، نشانه‌ای از بازسازی تدریجی جامعه‌ای که از رنج گذشته عبور می‌کند.

الگویی برای جهان خسته

در جهانی که میلیاردها دلار صرف کمک‌های فوری می‌شود اما فقر ساختاری همچنان پابرجاست، تجربه‌ی افغانستان پیام روشنی دارد:
توسعه‌ی واقعی از خانه آغاز می‌شود، نه از نهادها.
زنان روستایی می‌توانند موتور پایداری و امنیت غذایی باشند، اگر به آن‌ها ابزار داده شود، نه ترحم.

فائو نشان داده است که حتی در بی‌ثبات‌ترین سرزمین‌ها، می‌توان با سرمایه‌ای کوچک اما هدفمند، زندگی را بازآفرینی کرد — نه با شعار، بلکه با تخم‌مرغی گرم و دستانی پینه‌بسته.

  توسعه یعنی برخاستن

برنامه پرورش مرغ برای زنان افغان، پروژه‌ای ساده اما عمیق است؛ طرحی که نشان می‌دهد توسعه، یعنی ایستادن بر پای خود، نه تکیه بر کمک دیگران.
این زنان بی‌ادعا با هر تخم‌مرغی که می‌فروشند، بخشی از عزت ملی را بازمی‌سازند.

در دنیایی پر از برج‌ها و برجسته‌سازی‌ها، شاید تنها کسانی که واقعاً سقفی را بالا نگه می‌دارند، همان زنانی‌اند که با چند مرغ در گوشه‌ای از خاک فراموش‌شده،
«ستون به سقف خانه می‌زنند.»/ ۸۰۵

علیرضا کیهان‌پور