«فشنگ مشقی» فقط، «صدا» دارد...!

فاخته- البته اگر مجموعه ای در بخش دولتی و خصوصی دارای برنامه های مدون کوتاه، میان و بلند مدت کیفی و کمّی باشد نباید آمدن و رفتن افراد در سطوح عالی مدیریتی آن کوچکترین خللی در رشد و توسعه پایدار آن ایجاد نماید و رویای کاریزماتیک مدیریت آن که توسط برخی افراد اغواگر اطراف و امثال مدیران خیالباف نباید زمینه نابودی آن تشکیلات را خواسته و یا ناخواسته فراهم نماید.

متاسفانه مدتی است که در بخش کشاورزی دوران شخم زدن های مدیریتی از ۴ و یا ۸ سال که کاشتن بذر و دانه تا تیمار و مراقبت و آنگاه برداشت در حد امکان مطلوب باشد حتی به هر چند ماه یکبار رسیده است و فوبیای مدیریت لرزان بر روی گسل شخم زدن های کوتاه مدت در این بخش تبعات فراوانی دارد که باید با نظر سنجی تحلیل و با بررسی آسیب شناسی تمامی ابعاد آن جدول "CPM" خاص این گسل لغزنده و هر لحظه ویرانگر ترسیم و مورد توجه قرار گیرد. پس از استعفای محمود حجتی، وزیر اسبق جهادکشاورزی و آمدن عباس کشاورز به عنوان سرپرست موقت و ۱۰۰ روزه، نوبت به کاظم خاوازی رسید که پس از حدود ۱۶ ماه جایگاه خود را به سید جواد ساداتی نژاد داد که ایشان نیز با رفتن خود در ۲۲ فروردین ۱۴۰۲ شاهد آمدن یک سرپرست موقت بود و آنگاه جایگاه وزارت جهاد کشاورزی با رای اعتماد نمایندگان مجلس شورای اسلامی به «محمد علی نیکبخت» رسید که در خوش بینانه ترین تصور حدود ۲۴ ماه فرصت دارد که به آشفتگی امور یک وزارتخانه حجیم و بزرگ که استعداد تبدیل شدن به چهار وزارتخانه کوچکتر بنا بر تنوع و تکثر وظایف قانونی خود دارد بپردازد و این مدت، زمان مناسبی برای دانه کاشتن و گذار از مراحل کاشت، داشت و به ویژه برداشت نیست و شخم زدن های شتابزده مدیریتی شاید کاسه چه کنم؟ چه کنم؟ را به دست وزیر تازه از راه رسیده رسانده باشد که حل این پارادوکس مدیریتی و انتصاب های شتابزده از برون و درون سازمانی بی تعارف و ملاحظه گری متاسفانه به زراعت، باغبانی، دام، طیور، آبزیان، منابع طبیعی، امور اراضی، آبخیزداری، دامپزشکی، تعاونی روستایی، تحقیقات، آموزش، ترویج، حفظ نباتات، شیلات، تشکل ها، اتحادیه ها، تعاونی های تخصصی ذیربط، شرکت ها، موسسات و سازمان های وابسته در مدیریت کلان و استان ها تا عمق خاکریزهای سنگر تولید در دهستان ها و روستاها آسیب های فراوانی را در آستانه فصل برداشت محصول استراتژیک گندم و نزدیک بودن به زمان اندیشیدن تمهیدات لازم برای آمادگی کشت پاییزه وارد نمود که تبعات ناشی از آن هنوز رخ از رخسار زردفام خود بر نتابیده است.

«سوال اساسی این است که این حجم حجیم وظایف، تنوع و تکثر عملیات های اجرایی که محدود به فصول خاص خود بوده و با اتکاء به منابع محدود آب و خاک، بارش نزولات جوّی، تنش های اقلیمی ناپایدار، کود، سم، بذر و نهادها که دل آشوبی خاص خود را دارد آیا با تعداد نفرات منابع انسانی و اعتبارات مورد نیاز همخوانی دارد یا خیر؟ که توقع شق القمر هم داشته باشیم؟ انتظارات و توقعاتی که فقط گذشت زمان آن را مشخص خواهد کرد. ایجاد ثبات و آرامش در بخش با تکیه بر آمایش سرزمین، دکترین کشاورزی ایران و قوانین برنامه هفتم توسعه یادآور این نکته است در هرجایی و هر مکانی ویژه و خاص آن فضا و شرایط باید سنجیده رفتار کرد و سخن گفت و به یاد داشته باشیم که «فشنگ مشقی»، خیلی صدا دارد اما اثر ندارد!»