فاتحه "انسانیت" را باید خواند اگر نسبت به این "ظلم آخرالزمانی" بی‌تفاوت باشیم...

فاخته- صدای گریه کودکان معصوم و بی گناه غزه، صدای زمین و زمان است که می‌لرزد. صدایی که باید توسط همه شنیده شود؛ اما غم‌انگیز این است که این صدای جان‌سوز در میان هیاهوی سیاست و دیپلماسی‌های سرد، گم شده است. 
کودکان غزه، در میان خاکستر بمباران‌ها، در هوای تلخ محاصره، تشنه‌اند و گرسنه. تشنه‌اند به آب، تشنه‌اند به زندگی، "تشنه‌اند به انسانیتی" که برایشان "ارزش" قائل باشد.

بی‌آبی و بی‌غذایی در غزه نه یک بحران عادی، بلکه یک ظلم بزرگ است؛ ظلمی که نسل‌های آینده را در نطفه خفه می‌کند. کودکان معصومی که هنوز طعم بازی و شادی را درک نکرده‌اند، امروز در صف‌های طولانی آب و غذا ایستاده‌اند، اما دریغ از کمک کافی. در این میان، برنامه جهانی غذای سازمان ملل متحد(WFP)، این نهادی که قرار بود صدای بی‌صداها باشد، انگار در برابر این فاجعه انسانی سکوت اختیار کرده است.

تصور کنید کودکی را که تشنه است، اما آبی برای نوشیدن فقط برای رفع عطش ندارد. 
تصور کنید کودکی را که شکم خالی‌اش را به دیوار می‌فشارد و حتی یک لقمه نان به او نمی‌رسد. 
این تصویر، تصویر واقعی هزاران کودک در غزه است؛ کودکانی که هر روز جان می‌دهند اما نام آنها در اخبار برخی رسانه های سانسور چی جهانی گم می‌شود.

برنامه جهانی غذا (WFP)  وابسته به سازمان ملل متحد (UN) و همچنین سازمان جهانی فائو (FAO) که باید ستون فقرات نجات کودکان در بحران‌های غذایی باشند، چرا در برابر این ظلم بی‌رحمانه خاموش مانده اند؟.

"ای خدای مهربان : چرا؟ ، چرا ؛ چرا؟."

 چرا وقتی کودکان غزه لب به فریاد می‌گشایند، پاسخگو نیستند؟ آیا کم‌کاری، بی‌تفاوتی یا فشارهای سیاسی پشت این سکوت سنگین است؟

این سکوت، نه فقط یک بی‌توجهی، بلکه خیانتی است به انسانیت و ارزش‌های بنیادی که سازمان ملل باید حافظ آن باشد.
 وقتی کودکان در غزه هر روز از تشنگی و گرسنگی می‌میرند، برنامه جهانی غذا باید پیشتاز نبردی شود که جان آنها را نجات دهد، نه اینکه تنها نظاره‌گر این تراژدی تلخ و جانکاه باشد.

این ظلم، درس عبرتی است برای همه ما. اگر امروز سکوت کنیم، فردا چه کسی پاسخگوی فرزندان ما خواهد بود؟ اگر انسانیت را با بهای بی‌تفاوتی بفروشیم، چه انتظاری از آینده می‌توان داشت؟

"فاتحه انسانیت را باید خواند، اگر نسبت به این ظلم آخرالزمانی بی‌تفاوت" باشیم. اما هنوز دیر نیست؛ هنوز می‌توان صدای این کودکان را به گوش جهانیان رساند و کاری کرد. 
کاری که نه فقط برای غزه، بلکه برای تمام کودکانی باشد که در سایه ظلم و بی‌توجهی به حاشیه رانده شده‌اند و آن روز خیلی دور نیست.

«ای خداوند کریم: 
فقط تو شاهدباش که به مصداق کلام شریف ات که در قرآن  مبین فرموده ای : " الله علیم به ذات الصدور" ، این قلم  و رسالت رسانه ای به سهم و بضاعت ناچیز خود آنچه در توان خود داشت این سطور ناقابل را در پیشگاه ذات اقدس ات نگارش نمود و "گسسته باد تفکر و قلمی" که جز در جهت کسب رضایت "رب العالمین" بنویسد و بی تفاوت باشد.» /675

             علیرضا کیهان پور