سیزدهم تیرماه؛ سلامی و ارادتی به پدر بروسلوز ایران؛ استاد دکتر اسماعیل ذ‌وقی

فاخته- نمی دانم از همان لحظه ی دیدار با استاد چه رفت بر احوالِ بنده که در ناخودآگاهم ندایی خوانده شد از حضرت حافظ:

مرا چشمی‌ست خون‌افشان ز دست آن کمان‌ ابرو
جهان بس فتنه خواهد دید از آن چشم و از آن ابرو
غلام چشم آن ترکم که در خوابِ خوشِ مستی
نگارین گلشنش روی است و مشکین سایبان ابرو

وَ کلامی که بعد از کلاس،وقت استراحت در سالن اجتماعات اداره کل دامپزشکی بوشهر 
میان ما شکل گرفت!
از بوشهر و بزرگانش گفت انگار جهان را برایم هدیتی داده باشند،گفتم: استاد من را همین بس که از بوشهر گفتید و نامدارانش و این یعنی تمامِ ماجرا!
از شوق و ذوق من هنگام شنیدن نام بوشهر خوشش آمد و آفرین گفت!
از آن هنگام و بعدِ دیدارش بیشتر سراغ کتاب ها و‌ نوشته هایش را گرفتم و چه اقیانوس بیکرانی ست استاد!
 چه حجم تحقیقات،ترجمه و علم افروزی ایشان که خود گواهی ست بر این مدّعا که عمری ست به پای علم نشسته استاد!
روز سیزدهم تیرماه؛ روز زئونوزها (بیماری های قابل انتقالب بین انسان و حیوان) خود بهانه ای شد و دلیلی تا یادی داشته باشم و به بیان یک خاطره ی دیداری بپردازم از استاد دکتر اسماعیل ذوقی و در پایان:

اگر چه مرغ زیرک بود حافظ در هوادار‌ی
به تیر غمزه صیدش کرد چشم آن کمان‌ ابرو

حسام حق پرست

کارشناس اداره کل دامپزشکی استان بوشهر