مطلب از این قرار است.‌‌.. این "راننده" کامیونت و حیوان "زبان بسته" روزمان را ساختند!

فاخته-  در اکثر مواقع "خدای همیشه مهربان" آنقدر دوستمان دارد که مانند همیشه خودش سوژه های نوشتن را به نشانه ای و اشاره ای هدیه می دهد و باید با این نشانه های مهرورزی انسان ها نسبت به مخلوقاتش و در اینجا حیوان زبان بسته و پناه برده؛ قلم به دست گرفت و نوشت.
ظهر تابستان و گرمای طاقت فرسای جاده " چرمشهر ما بین جاده "فشافویه تهران" و دشت کویری نزدیک "ورامین" یک راننده کامیونت(شبه تریلر) که شب قبل در کنار جاده و خُنکای کویر پرستاره به استراحت پرداخته است، صبحگاهان که از خواب خوش "دوشینه" بیدار شده است متوجه می شود که یک حیوان زبان بسته بی پناه در سایه سار کامیونت وی استراحت کرده و در خواب نازی به سر می برد و خطاب به این "حیوان با وفا" از سَرِ لطف و صفای دل و درون می گوید: خیلی دیرم شده و با لهجه زیبای "اصفهانی" ادامه  می دهد  که نباید بیدارش کنم و اگر این حیوان در خواب و در حال استراحت اجازه داد و بیدار شد به خودم اجازه می دهم که حرکت کنم.

خدمت به حیوان زبان بسته فقط منحصر به دامپزشک، پیرادامپزشک و کارشناس متخصص نیست! گاهی هم "علی آقا" یا همان " داش علی " مَشتی راننده کامیونت فوق درس بسیار زیبایی در راستای منشور اخلاقی و توجه به حیوانات زبان بسته را به همگان و نیز نویسنده این سطور ارزانی می دارد که شاید در هیچ کتاب و کلاس درسی چه در دانشگاه و چه مدرسه، هرگز نتوانیم بخوانیم و بیاموزیم و البته در عرصه عمل به کار ببندیم.
«آری مطلب از این قرار است...، این راننده کامیونت و حیوان زبان بسته به قول معروف "روزمان را ساختند" ! و سوژه نوشتاری پیدا شد و توفیق ثبت آن را خداوند مهربان نصیب این کمترین خدمتگزار نمود. فراموش نکنیم از کنار نشانه ها و اشاره ها هرگز به سادگی و راحتی رد نشویم و اندکی تامل و اندیشه نماییم که رضا و لبخند یگانه دادار هستی بخش را نیز به یقین به دنبال خواهد داشت.»

دکتر علیرضا کیهان پور